Pedagoog én mama zijn: soms vind ik het ontzettend ingewikkeld

Van die momenten dat je precies ziet wat jouw kind nodig heeft, maar je het even niet kunt bieden. Dat je precies weet wat goed zou zijn en wat je moet doen, maar dat het je even niet lukt. Pedagoog én moeder zijn, soms vind ik het ontzettend ingewikkeld.

Het lijkt misschien fijn om zoveel kennis en informatie voorhanden te hebben. Maar vaak zit dat juist ontzettend in de weg. De druk om het dan allemaal goed te moeten doen maakt dat ik soms ontzettend tegen m’n eigen grenzen op kan lopen en mezelf gek kan maken.

En ik ben vast niet de enige die zich daarin herkent. Met al die informatie, kennis, adviezen, invloeden, trainingen, cursussen, tijdschriften, accounts en platforms die er tegenwoordig zijn over opvoeden. Iedereen heeft wel een mening of is zelf op een of andere manier ervaringsdeskundige. Maar ervaringsdeskundige in jouw situatie maakt je nog geen expert. En een expert maakt je nog geen ervaringsdeskundige van dat ene specifieke kind. Dat probeer ik me elke keer weer te beseffen en te realiseren.

Balans tussen theorie en praktijk als pedagoog én mama

Steeds weer blijf ik daarom op zoek naar die balans tussen theorie en praktijk – als pedagoog én als mama. Wat ik heb geleerd hoeft niet te werken voor ieder kind, en zelfs niet voor elk van mijn kinderen Want we zijn allemaal uniek, ouder én kind. En elke situatie is dat ook.

En als het wel werkt voor een kind, heb je ook nog te maken met unieke ouders en een unieke omgeving.
Naar wat ouders wíllen bieden; komt het overeen met wat ze hun kinderen willen meegeven en wat ze echt belangrijk vinden? En zo ja kúnnen ze het bieden, hebben ze er de energie en rust voor en een omgeving die hun voldoende ondersteund, voelen ze zich genoeg gesteund door deze maatschappij? Zijn er geen blokkades en triggers uit het verleden die in de weg zitten?

Opvoeden: niet iets dat je er ‘even’ bij doet

Vertrouwen op mijn gevoel

Ik probeer steeds meer los te laten en te vertrouwen op mijn eigen gevoel. Waarbij ik geloof dat de adviezen en kennis die passend zijn vanzelf wel blijft hangen. Daarnaast houd ik mezelf steeds vaker in het ouderschap mijn eigen visie als pedagoog voor.

Ik ervaar nu ook zelf dat mijn kinderen mij het allerbeste – beter dan alle experts en ervaringsdeskundigen bij elkaar – zullen vertellen wat ze nodig hebben. En dat ik de enige ben die kan voelen of ik dat op dat moment kan bieden. Dat ik naast alle mensen die nauw betrokken zijn bij de opvoeding van mijn kinderen ik vooral ook moet zorgen dat ik ook genoeg mentale steun en innerlijk rust blijf ervaren. Dat ik voor me zelf zorg in het nu, maar ook soms durf terug te kijken naar mijn innerlijke kind.

De veiligste plek voor jouw kind

Want hoeveel netwerk je als ouder ook om je heen hebt, je zult altijd de veiligste plek zijn voor je kind. Jij bent de plek waar ze na een dag op de opvang, waar ‘alles goed ging en je kind alleen maar vrolijk was’, alle emoties durven te laten zien en opeens helemaal van slag zijn. Jij bent degene waar ze zich emotioneel echt kunnen opladen. Degene waar ze – na ‘op avontuur of ontdekking te zijn gegaan’, hoe groot of klein dat ook is – weer bij kunnen terugkeren en tot rust kunnen komen.

En ja, ik weet dat dit het mooiste compliment is wat mijn kinderen me kunnen geven. Dat het zegt hoe veilig ze zich bij mij voelen en dat het goed zit. Hoe prachtig het ook is, soms vind ik het ook ontzettend intens.

En ook in andere gevallen: hoezeer ik ook weet dat bepaald gedrag erbij hoort en bepaalde dingen heel logisch zijn in de opvoeding. Hoe goed ik ook weet hoe ik het zou willen aanpakken, wat de ‘beste’ reactie zou zijn en wat het beste zou werken voor mij én mijn kind: uiteindelijk ben ik toch ook maar gewoon een mens – pedagoog of niet – en lukt het me niet altijd. Soms is dat ontzettend confronterend. Juist omdat ik weet dat wat ik doe niet werkt of soms zelfs averechts werkt.

Opvoed issues: ‘Hoe weet ik of de hechting met mijn kind goed is gegaan?’

Authentieke ouders

Deze ervaringen helpen ook ontzettend bij mijn vak als pedagoog. Door zelf sterker te ervaren dat ‘weten’ en ‘kunnen’ in de opvoeding niet altijd hetzelfde hoeft te zijn. Dat onvoorwaardelijke liefde in combinatie met pedagogische kennis je nog geen perfecte super ouder maakt. Maar zoals ik als pedagoog vaak probeer mee te geven: perfectie is niet waar het om draait. Een kind heeft geen behoefte aan een perfecte ouder of een ouder die altijd consequent is, altijd voorspelbaar of het altijd doet ‘zoals het hoort’ (en wat is dat dan eigenlijk?).

Een kind heeft behoefte aan een authentieke ouder. Een ouder die het goede voorbeeld geeft. Want kinderen doen niet wat jij ze zegt te doen, maar doen wat jij doet. Wat jij ze als voorbeeld laat zien. Juíst ook op het gebied van jezelf zijn en kwetsbaar mogen zijn, van fouten mogen maken en niet alles hoeven weten.

Tegelijkertijd probeer ik in het ouderschap weer mijn eigen ‘lessen’ en visie als spiegel voor te houden. Om iets milder te zijn voor mezelf en na te denken over waar het allemaal écht om gaat en wat ik meer mag loslaten. Totdat ik weer in een uitdagende opvoedsituatie terecht kom en weer bezig ben met hoe ik dit het beste kan doen en de druk om het goed te doen weer ontzettend voel. Dan beginnen we soms gewoon weer bij het begin…

Pedagoog én mama zijn. Het is voor mij een continue zoektocht naar de balans tussen theorie en praktijk, waarbij ik steeds dichterbij dat authentieke ouderschap kom. En andere ouders help hetzelfde te doen.

‘Doe ik het wel goed als ouder?’ Waarom opvoeden niet perfect hoeft