Mijn bevalverhaal: ‘Mijn vliezen braken in de nieuwe auto die we één dag daarvoor kochten…’

Geen enkele bevalling is hetzelfde. In de serie How About Mom’s bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen. Deze week deelt Rose, moeder van Joan (’23), haar bevallingsverhaal. ‘Mentaal was de persfase uitdagend, maar ik werd ontzettend goed gemotiveerd door de verloskundige en later gynaecoloog aan mijn bed.’

‘Acht weken geleden had ik mijn 38-weken afspraak bij de verloskundige. Alles was op dat moment nog rustig. Althans: in mijn lijf. Ik kon mijn nieuwsgierigheid naar deze baby nauwelijks meer houden en besloot om alle trucjes die er zijn om weeën op te wekken uit te proberen. Ananas eten, seks, dagelijkse wandelingen… Een paar dagen later, het was zaterdag, werd ik wakker en voelde ik me heel goed. Beter dan ik me in maanden had gevoeld! Ik stelde aan mijn man voor om nog even naar de bouwmarkt te gaan om een plank te kopen voor op de babykamer. Het enige waar ik last van had was een lichte pijn in mijn rug en een eh… spannend toiletbezoek.

Rugweeën

We waren tien minuten onderweg en mijn rugpijn werd erger. Ik had onlangs iemands omschrijving van rugweeën gelezen en herkende die pijn bij mezelf. Ik vroeg mijn man om te keren en terug naar huis te rijden. Ik wist vrijwel zeker dat het weeën waren, dus ik begon ze te tellen. De weeën begonnen elkaar snel op te volgen en ik belde de verloskundige. Ze was toevallig op weg naar huis van een bevalling, dus ze besloot even snel langs te komen. Ik bleek al vier centimeter ontsluiting te hebben! Ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen, dus de verloskundige zei dat ze over een uurtje terug zou zijn en we daarna samen naar het ziekenhuis zouden rijden.

Een uur later waren de weeën een stuk sterker, maar zat ik nog steeds op vier centimeter ontsluiting. Dat was balen. Mijn verloskundige zag dat dit nieuws een negatieve impact had op mijn gemoedstoestand, dus stelde ze voor dat we vast naar het ziekenhuis zouden rijden. Er was nu plek, dus we konden vast die kant op. We waren net de snelweg opgedraaid toen ik ineens alles nat voelde worden…. Mijn vliezen waren gebroken. In de auto die we net 12 uur daarvoor bij de dealer hadden opgehaald.

Een ruggenprik, ondanks mijn fobie voor naalden

De weeën werden nog intenser, maar de ontsluiting schoot gelukkig inmiddels ook op. Ik zat inmiddels op zes centimeter. Ik wilde graag een ruggenprik, ondanks mijn fobie voor naalden. Helaas was de anesthesist niet direct beschikbaar. Ik probeerde van alles om met de pijn om te gaan, maar het kostte me veel moeite. Toen de prik er – met veel moeite en paniek van mijn kant – in zat, werd het beter. Ik kon weer lachen, maakte grapjes met de verloskundige en verklapte per ongeluk zijn naam.

De persfase brak aan, wat een opluchting. Het einde in zicht. Hoewel… Uiteindelijk heb ik ruim twee uur moeten persen. Mentaal was de persfase uitdagend, maar ik werd ontzettend goed gemotiveerd door de verloskundige en later gynaecoloog aan mijn bed. Hij gaf aan dat de vitale functies van ons kindje goed waren en ik gewoon door mocht gaan. Hij beloofde me niet in te zullen grijpen zonder mijn toestemming.

Ik herinner me nog dat hij op een gegeven moment vroeg of ik nog door kon gaan. ‘Ik ga niet verliezen van een baby!’, riep ik. En dat deed ik ook niet. Joan werd geboren met een gedeeltelijk ingeklapte long. De artsen verzekerde ons dat dit vaker gebeurde en dit meestal vanzelf oplost. Dat gebeurde ook, maar we moesten voor de zekerheid wel een paar dagen in het ziekenhuis blijven.

Het komt goed!

Ik kwam er met een tweedegraads ruptuur en twee kleine schaafwonden vanaf. Oh ja, en een aambei. Die vond ik nog het pijnlijkst van allemaal! Inmiddels zijn de hechtingen eruit en het beurse gevoel daar beneden verdwenen. Ik plas nog steeds als ik nies, maar daarvoor start ik binnenkort met een bekkenbodem fysiotherapeut.

De reden dat ik mijn bevalverhaal wil delen, is omdat ik tijdens mijn zwangerschap zoveel negatieve ervaringen heb gehoord en daar eigenlijk helemaal geen behoefte aan had. Het zorgde bij mij juist voor onrust en onzekerheid. Als je net als ik een beetje bang was geboren voor de bevalling, hoop ik dat mijn verhaal je gerust kan stellen.

Hoewel de bevalling en het herstel lang niet zo erg waren als ik had verwacht, had niets me kunnen voorbereiden op de zorg voor een pasgeborene. Maar dat is een ander verhaal…’

Meer lezen?
Mijn bevalverhaal: ‘Mijn grootste angst werd de mooiste ervaring uit mijn leven’
Mijn bevalverhaal: ‘De ‘ring of fire’ duurde wel vijf minuten’
Mijn bevalverhaal: ‘Het hoofdje was eruit, de pomp schoot los en er ontstond grote paniek’