Mijn bevalling: ‘Ik riep halverwege dat ze hem wel mochten laten zitten’

Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen. Vandaag deelt How About Mom blogger Tessa haar verhaal. Ze beviel in oktober 2021 van zoon Sev. ‘Je bent de pijn, zoals de cliché luidt, niet meteen vergeten, maar het is het helemaal waard. Dat maakt het meer dan dragelijk.’

‘Of ik niet heel erg opzag tegen de bevalling, of bang was voor de pijn zijn vragen die tijdens mijn zwangerschap regelmatig terug kwamen. Waarop ik in alle nuchterheid antwoordde: agh, hij moet er toch uit?

Ik was precies 39 weken zwanger toen ik op donderdagavond tijdens het tandenpoetsen wat tussen mijn benen naar beneden voelde sijpelen. Het was niet veel, maar toch dacht ik meteen aan gebroken vliezen. Ik besloot de verloskundige niet direct te bellen, maar nog een paar uurtjes slaap te pakken aangezien ik verder nog niks voelde. 

Gescheurde vliezen

Na een iets te rustige nacht bracht ik toch een bezoekje aan de verloskundige de volgende ochtend. Zij concludeerde dat mijn baarmoeder nog vol zat met vruchtwater en kon dus niet bevestigen dat mijn vliezen echt gebroken waren. Ik mocht weer terug naar huis om het nog even aan te kijken. In de loop van de dag verloor ik toch steeds meer vruchtwater en had ik inmiddels dikke maandverbanden nodig om de steeds grotere hoeveelheden vocht op te vangen. Ik mocht weer terugkomen bij de verloskundige en er werd een afspraak ingepland in het ziekenhuis voor de volgende dag.

In het ziekenhuis waren ze er zeker van: ik had gebroken vliezen. Of beter gezegd: gescheurde vliezen. Want ik verloor steeds een beetje vruchtwater in plaats van in één keer een grote hoeveelheid. We mochten weer terug naar huis om nog een nachtje goed te slapen in ons eigen bed. Opnieuw in de hoop dat de bevalling vanzelf zou beginnen. 

Nachtje in het ziekenhuis

Helaas kwam het niet vanzelf op gang, dus moesten we zondagochtend terug naar het ziekenhuis zodat ik ingeleid kon worden. Met langdurig gebroken vliezen bestaat er namelijk een verhoogde kans op infecties en moet je binnen 72 uur bevallen. Voordat ik ingeleid kon worden, moest eerst mijn baarmoedermond nog verder rijpen. Dit doen ze door het inbrengen van een ‘veter’ met hormonen. Deze moet 12 uur blijven zitten en kan ervoor zorgen dat de weeën op gang komen.

Het was inmiddels zondagavond 22:00 en mijn vriend Michaël moest helaas naar huis. Vertoon je geen verschijnselen dat de bevalling gaat beginnen, dan mogen partners niet blijven slapen. Wel wordt er meteen gebeld als het het lijkt te beginnen, dus met het geluid van zijn telefoon op maximaal volume bleef ik alleen achter in het ziekenhuis voor de nacht. 

Eindelijk op gang

Zondagnacht kwamen de weeën eindelijk op gang. Achteraf gezien voelde ik al wel iets toen Michaël naar huis ging, maar ik wist op dat moment ook niet precies wat ik ‘hoorde’ te voelen. Gelukkig had ik geen kamergenootje en kon ik de hele nacht onbezwaard een beetje ijsberen door de kamer. Liggen leek bij mij onmogelijk, bij elke wee sprong ik uit bed om de pijn weg te bewegen. 

Als ik er nu aan terugdenk was die nacht alleen in het ziekenhuis een beetje wazig. Mijn tijdsbesef was weg, omdat ik vooral heel druk was om in mijn eentje de pijn op te vangen. Volgens mij heb ik uiteindelijk nog wel even geslapen omdat de weeën toch weer een klein beetje afnamen. Om 08:00 uur heb ik nog een ontbijtje weggewerkt en was Michaël gelukkig weer terug. Om 11:00 uur kregen we controle van de verloskundige. Ik twijfelde erg of mijn gebroken nacht wat opgeleverd had, omdat het ‘s ochtends weer zo rustig was. Maar gelukkig, ik zat op 3 centimeter ontsluiting. Nu mochten we naar de verloskamer om de bevalling ‘door te leiden’ met weeënopwekkers. 

Een pittige storm rugweeën

Waar ik eerst nog ‘vrolijk’ wat weeën opving stuiterend op zo’n skippy bal, vond ik het een paar uur later niet meer zo grappig. Een pittige storm rugweeën volgde. Een tijdje later, wat op dat moment als een eeuwigheid voelde, stapte ik onder een warme douche. Het water stond levensgevaarlijk heet, maar de warmte kon enigszins de pijn verzachten. Terwijl ik onder de gloeiend hete douche mijn weeën stond weg te puffen, kwam de geweldig lieve zuster mij een waterijsje brengen. Sta je dan met je ijskoude waterijsje onder een snik hete douche, haha! 

Na 1,5 uur vond ik het genoeg geweest en informeerde ik toch naar de opties voor pijnbestrijding. We gingen voor remifentanil (morfine). Daarbij krijg je een infuus en kun je met een drukknop zelf de hoeveelheid pijnmedicatie bepalen. Even tussen jou en mij: hier ging ik echt goed op! Een beetje stoned kon ik nu momentjes ontspannen tussen de weeën door. De ontspanning werkte ook bevorderlijk voor de ontsluiting, want ik ging binnen een uur van 5 centimeter naar 10 centimeter ontsluiting. Tijd om te persen!

Geknapte bloedvaatjes in mijn gezicht 

Bij de eerste keer persen wist ik niet goed wat ik moest doen, waardoor ik heel veel geknapte bloedvaatjes in mijn gezicht kreeg. Maar met goede begeleiding van mijn fantastische verloskundige kwam dit helemaal goed. Ik heb geloof ik halverwege geroepen dat ze hem wel mochten laten zitten, maar na drie kwartier persen werd ons zoontje Sev geboren. Het meest bijzondere moment van ons leven. Je bent de pijn, zoals de cliché luidt, niet meteen vergeten maar het is het helemaal waard. Dat maakt het meer dan dragelijk. Ook de opluchting dat het voorbij is, speelde hierbij een grote rol.

Allermooiste beloning

Ja, een bevalling is pijnlijk. Maar relatief gezien gaat het om paar uur van je leven en krijg je er de allermooiste beloning voor terug. Je hoeft er dus niet tegenop te zien, jij hebt deze oerkracht in je.

Nog een kleine tip van mij: tijdens mijn bevalling zijn veel foto’s en een aantal filmpjes gemaakt. Ik was hier achteraf heel blij mee. Ik kijk met een heel positief en trots gevoel terug op de bevalling en ben blij dat ik hier ook beeld bij heb.’

Wil jij ook jouw bevallingsverhaal met ons delen? Stuur deze dan hier in.

Meer bevallingsverhalen lezen?

Mijn bevallingsverhaal: ‘Kraamtranen heb ik niet gehad, ik moest mijn bevalling eerst verwerken’
“Je stinkt uit je bek!” De meest grappige opmerkingen van vrouwen tijdens hun bevalling