Mijn bevallingsverhaal: ‘Ik zag mijn baby’s en voelde niets’

Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaring aan How About Mom. Deze week vertelt Lisa haar verhaal, moeder van een tweeling. Haar gewenste bevalling mondde uit in een keizersnede onder algehele narcose en met fikse nabloeding na afloop. Als ze weer bijkomt en haar zoontjes voor het eerst ziet, voelt de nieuwe mama niets. ‘Ik had zo uitgekeken naar dit moment, maar ik voelde niets.‘

Lisa’s bevallingsverhaal

‘Ik was zwanger van een tweeling. Mijn twee gezonde babyboys waren tot 38,5 weken blijven zitten, en zo blij dat ze lang genoeg waren blijven zitten. Het moment was eindelijk daar. Niet onverwachts zoals gehoopt, maar gepland. We moesten op woensdag 20 maart om 13.30u in het ziekenhuis zijn om ingeleid te worden. Het was ons gelukt om stiekem binnen te glippen op de kraamafdeling, we wilden namelijk graag dat de geboorte een verrassing zou zijn voor vrienden en familie. Helaas waren op dat moment alle verloskamers bezet, dus werden we terug naar huis gestuurd. Ik had één centimeter ontsluiting en mijn baarmoederhals was nog lang niet week. Om 19.00 werden we terug in het ziekenhuis verwacht. Op onze weg naar het ziekenhuis werden we helaas gespot. Niet door één bekende, maar door zes vrienden en familieleden. Daar ging ons geheim…’

Na enkele uren vielen mijn weeën stil

‘Aangezien de ligging van de jongens ideaal was, was de bedoeling om natuurlijk te gaan bevallen. Er werd een ballonnetje geplaatst om mij in te leiden en ik zou nog een rustige nacht tegemoet gaan. Mijn man werd aangeraden om nog een nachtje thuis te gaan slapen zodat we uitgerust waren voor wat zou komen… Toen ik niet veel later op het toilet zat, bleef mijn plas maar stromen. Mijn vliezen bleken te zijn gebroken! Op de kamer keken mijn man en ik samen nog wat TV voordat hij naar huis zou gaan. Maar ineens kreeg ik heftige weeën. Ze volgde elkaar snel op en duurde gemiddeld een minuut. Het was begonnen! Mijn man besloot toch te overnachten in het ziekenhuis want het kon wel eens snel gaan nu. Helaas vielen na enkele uren mijn weeën stil. Toch had ik om 10.00 ‘s ochtends zes centimeter ontsluiting. Mijn gynaecoloog klopte overuren, want een natuurlijke bevalling van een tweeling komt niet iedere dag voor.’

Zo had ik mijn bevalling niet voorgesteld

‘Enkele uren gingen voorbij en ik had nog steeds 6 centimeter ontsluiting.. De gynaecoloog stelde mij voor om voor een ruggenprik te kiezen nu het nog kon. De bevalling zou zwaar en vermoeiend worden. Ik zou geen tijd krijgen om op adem te komen nadat de eerste baby geboren was. Dan zou de tweede al klaar zitten om op de wereld te komen. Met pijn in het hart koos ik voor ruggenprik… Ik had graag willen bevallen op een natuurlijke manier en zonder pijnbestrijding. De ruggenprik gaf mij wat tijd om mijn batterijen op te laden. Om vijf uur die middag kwam de gynaecoloog opnieuw checken hoeveel centimeter ik had. Nog altijd 6 centimeter. Er werd een tweede gynaecoloog erbij gehaald en samen hakten we de knoop door voor een keizersnede te gaan. Er zouden geen risico’s genomen worden. Het hoofdje van de eerste baby lag verkeerd en het was te gevaarlijk om nog veel langer te wachten. Ik werd duizelig en misselijk. Vooral heel erg misselijk! Zo had ik mijn bevalling niet voorgesteld… Help, dacht ik, ik ben niet op een keizersnede voorbereid!

‘Waar is uw man?!’

‘Mijn man werd gevraagd om zich in een aparte ruimte om te kleden en te wachten in de wachtruimte een beetje verderop. Ik werd vervolgens klaar gemaakt voor de operatie. Terwijl verschillende verplegers mij aan het voorbereiden waren, kwam Magda, de vroedvrouw, vragen of mijn man rookt. ‘Ja, hij rookt. Maar op dit moment denk ik niet dat hij eraan denkt om een sigaret te gaan roken’, zei ik al lachend. Ze ging de gang nog eens op om hem te zoeken. Ik voelde lichte paniek opkomen. Om nu nog weg te lopen was het te laat. Toch? Magda kwam terug. ‘Hij is echt nergens te bespeuren.’

‘Op dat moment waren er twee vroedvrouwen op zoek naar mijn man en lag ik op de operatietafel mij af te vragen of hij er op tijd zou zijn. Wat als mijn man er niet bij was? Ik merkte dat de verdoving van de ruggenprik niet meer voldoende werkte. Ze gaven mij extra verdoving, wat ons ook tien minuten extra tijd gaf om mijn man te vinden… Magda probeerde hem te bellen, maar hij nam niet op. Ik had hem gezegd om zijn geluid af te zetten. Ik had geen zin dat hij een telefoontje zou krijgen in de operatiekamer terwijl ze mij aan het opereren waren. Gelukkig bestaat er voicemail. Hij zag de gemiste oproep en hij bleek in de verkeerde wachtzaal te zitten! Hij haastte zich naar de operatiekamer en moest nog even wachten op de gang.’

De verdoving is uitgewerkt

‘Vanaf het moment dat de pijnbestrijding werkte en de operatie kon beginnen, mocht hij binnen komen. Opnieuw sneden ze in mijn buik om te controleren of de ruggenprik werkte. De gynaecoloog zou de incisie maken en dan mocht mijn man binnen komen. ‘Au! Dat doet pijn! Dit meen je niet, ik kan alles voelen’, riep ik. De anesthesist gromde dat dit niet kon en zei dat hij mij helemaal in slaap moest brengen. Mijn man zou dus niet aanwezig zijn bij de geboorte van onze twee jongens. Tegen de tijd dat mijn man was ingelicht, was ik al in een diepe slaap en klonk de kreet van een baby. S. werd als eerste geboren en in minder dan één minuut was ook J. daar. Gelukkig ging het met beide kindjes goed.’

‘Mijn man werd samen met onze kindjes naar de kamer gebracht. Hij moest ze op zijn blote borst laten rusten tot dat ik terug kwam uit de recovery. Dit werd voor hem een moment om nooit meer te vergeten. Anderhalf uur lang schreeuwde de baby’s en zat hij helemaal alleen op een kamer. Geen handen vrij om op een bel te drukken voor hulp te vragen, geen handen vrij om zijn kindjes te troosten, geen idee wat hij moest doen. Ondertussen kreeg ik een hevige bloeding op de recovery. De gynaecoloog werd opgeroepen en begon mijn baarmoeder te masseren. Hoewel, masseren kan ik het niet echt noemen, ik vond het pijnlijk zo na de bevalling.’

Ik voelde niets toen ik mijn baby’s zag

‘Twee uur na de bevalling kon ik eindelijk naar onze kamer. Daar zat een ongeruste papa te wachten met zijn twee zoontjes. Aangekomen op de kamer kreeg ik voor het eerst mijn kindjes te zien. Mijn twee kleine mannen! Na 9 maanden van zwangerschap kon ik eindelijk deze twee schatjes in mijn armen sluiten. Ik had zo uitgekeken naar dit moment. Maar ik voelde niks…’

‘Ik voelde helemaal niks bij het zien van de twee jongens die ik negen maanden in mijn buik droeg. Zijn dit mijn kinderen wel? ‘Wat heftig’, denk ik als ik het nu zo gedetailleerd opschrijf. Maar ook een herinnering die voor eeuwig en altijd in mijn geheugen staat geschreven.’

‘Dat ik niets voelde bij mijn baby’s, bleek achteraf te komen door de ingrijpende bevalling. Die traumatische gebeurtenis heeft bij mij tot een postnatale depressie geleid. Inmiddels ben ik genezen en zie ik het goede wat hieruit is voortgekomen. Mijn relatie met mijn man, mijn mama, mijn zus, mijn vriendinnen en met mezelf is gegroeid. Ik waardeer hen meer dan ooit en ik waardeer mezelf doordat ik het bespreekbaar maak.’