bevallingsverhaal
20/10/2022

Mijn bevalverhaal: “Helemaal alleen werd ik wakker op de afdeling, zonder baby en zonder man…”

Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen. Deze week deelt Sanne de twee bevallingsverhalen van haar zonen Luc (’20) en Olivier (’22). “Ik had geen belangrijke wensen voor de tweede bevalling. Het enige wat ik koste wat kost wilde vermijden was wederom onder algehele narcose bevallen”

Mijn jongste zoontje Luc is geboren op 8 november 2020 na een heftige bevalling. Doordat de ontsluiting niet op gang kwam werden er weeënopwekkers ingezet en na urenlang weeën opvangen smeekte ik om een ruggenprik. Zo gezegd zo gedaan. Mijn man moest wachten op de gang en en kreeg te horen dat ik na twintig 20 minuten zeker terug zou zijn. Helaas was ik na één uur nog niet terug dankzij vier mislukte ruggenprikken. Ze konden door het vocht in mijn rug geen juiste plek vinden, dus probeerde ze vier keer een goede prik te zetten. Helaas mocht dit niet baten en moest ik zonder pijnstilling de heftige (rug)weeën op blijven vangen. Zes uur later kreeg ik gelukkig toch pijnstilling middels een morfinepompje om zo de ergste randjes eraf te halen. Mijn kleine man besloot op het laatste moment om te draaien en doordat hij een sterrenkijker was, was natuurlijk bevallen niet meer mogelijk. Gezien de mislukte ruggenprikken werd onze kleine man onder algehele narcose gehaald middels een keizersnede. Helemaal alleen werd ik wakker op de afdeling, zonder baby en zonder man…

Dit alles klinkt erg heftig, maar toen ik onze kleine Luc in mijn armen kreeg en mijn man ook weer bij me was, voelde ik me zo ontzettend compleet en gelukkig. En ja hoor, in één klap was ik de hele bevalling vergeten. Het herstel ging als een speer en ik wist op dag drie al een ommetje te maken met de kinderwagen. Intens gelukkig waren we met onze Luc en ik voelde me (zoals dat hoort) een echte powermama.

Koste wat het kost algehele narcose vermijden

We wisten al snel dat we – wanneer dit mogelijk was – voor een tweede kindje wilden gaan. Na negen maanden werd ik voor het eerst ongesteld en de maand erop was het raak. Ondanks dat ik doodziek was vanwege de HG was ik zo gelukkig en blij dat we zo snel weer zwanger mochten zijn. De maanden die volgden waren zwaar en ik kwam met zes maanden plat te liggen door bekkeninstabiliteit. Ik schakelde hulptroepen in omdat het zorgen voor Luc (die inmiddels bijna 1,5 jaar was) een hele opgave werd.

De muren kwamen op me af en iedere dag was een uitdaging, maar ineens was ik veertig weken zwanger was. Ik had geen belangrijke wensen voor de bevalling, het enige wat ik koste wat kost wilde vermijden was wederom onder algehele narcose bevallen. Wat zou het een cadeautje zijn als ik natuurlijk zou mogen bevallen, dacht ik toen nog.

Met 40 weken en 6 dagen eindelijk zover.. Ik maakt mijn man wakker en vertelde hem dat het echt vandaag zou gaan gebeuren. Ik voelde weeën en wat ze zeggen is waar: wanneer je al een keer bent bevallen, herken je ze meteen! Ze kwamen iedere 15 minuten, wat spannend! Ik probeerde desondanks nog wat te slapen. In de ochtend werden ze wat heviger en om één uur ‘s middags waren ze duidelijk iedere 6 â 7 minuten aanwezig.

Een klein trauma van de vorige bevalling

We mochten naar het ziekenhuis komen en mijn geluk kon niet op, want ik had al 4 cm ontsluiting. Door de yogalessen tijdens mijn bevalling wist ik de weeën goed op te vangen en mijn ademhaling onder controle te houden. Iedere twee uur zouden ze even komen checken, maar omdat het erg druk was in het ziekenhuis kon het iets langer duren. Na twee uur was er helaas geen verandering in de ontsluiting en weer vier uur later besloten ze mijn vliezen te breken. Net als bij mijn vorige bevalling resulteerde dit in onophoudelijke weeën. Ik kon ze niet meer goed opvangen, omdat er geen pauzes tussen zaten. Ik vroeg direct om pijnstilling. Het maakte me niet uit wat, als het maar geen ruggenprik was. Blijkbaar had ik toch stiekem een klein trauma opgelopen van de vorige bevalling. Ze adviseerde toch een ruggenprik omdat andere medicatie niet lang genoeg de pijn zou stillen. Toen ze dat vertelde, kreeg ik het benauwd en werd ik angstig.

Gelukkig kwam er een fantastische verpleegkundige aanlopen die me vertelde dat de anesthesist die er op dat moment stond een wereldman was en ik me geen betere kon wensen. De pijn was niet meer houdbaar en ik koos er toch voor de ruggenprik. De verpleegkundige had gelijk. Deze man was fantastisch, binnen 10 minuten was het gebeurd en was de pijn (grotendeels) verdwenen.

Zijn hartslag bleef dalen

Alleen mijn kleine mannetje reageerde slecht op de ruggenprik en zijn hartslag bleef dalen. Toen zijn hartslag onder de 60 kwam, maakte ze me in rap tempo gereed om naar de OK te gaan. Gelukkig wist die kleine man zichzelf snel te herpakken en mocht ik terug naar de verlos afdeling om de bevalling voort te zetten. Daar ruste ik samen met mijn man wat uit.

Niet lang daarna bleek ik volledige ontsluiting te hebben, alleen de weeën bleven achter. Ondanks het risico dat mijn baarmoeder nog niet helemaal hersteld was van de vorige bevalling, heb ik toch gekozen voor weeënopwekkers. De andere optie was een keizersnede en dat wilde ik voorkomen. Ik was nu al zo ver gekomen..

Na een aantal uur besloten we over te gaan naar de laatste fase: het persen. Ik voelde al enige druk door de weeënopwekkers en mocht proberen te gaan persen. Dit ging best voorspoedig. Al snel zagen ze een koppie vol haartjes. Na 1,5 uur alles op alles te hebben gezet wilde het helaas toch niet vlotten. De gynaecoloog werd er bij geroepen en ik kreeg nog drie kansen om te persen. Geweldig wat de oerkracht van een vrouw toch kan klaarmaken! Bij de tweede perswee plaatste ze een vacuümpomp op het hoofdje van die kleine. Ze vroegen me vluchtig of ze mochten knippen. Mijn antwoord: “Ja natuurlijk mag dat, deze jongen gaat nu gewoon hier geboren worden!”

Daar was hij op zondagmiddag 12 juni 2022 om een uur ‘s middags: onze kleine Olivier. Ze legde hem op mijn borst. Wat was hij mooi en klein en wat was ik ontzettend trots op mijn lichaam, want oh wat een werk was het geweest.”

Meer lezen?
Hoofdpijn na je zwangerschap: een veelvoorkomende klacht
Yola’s placenta liet niet los: “Indien het bloeden niet zou stoppen, was een baarmoederverwijdering de enige oplossing”

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen