Momtalk: Anneli

Anneli Rispens is moeder van Louanne (‘20). Van werk en carrière op de eerste plek, verschoven de prioriteiten toen Anneli zwanger proberen te raken. Een traject dat niet vanzelf ging, maar wel zorgde voor steeds meer duidelijkheid onderweg. “Nadat ik jarenlang mijn mannelijke karaktereigenschappen naar voren heb laten komen op werk, was de zwangerschap voor mij een mooi moment om op zoek te gaan naar mijn vrouwelijkheid.”

Wilde jij altijd al moeder worden?

“Doordat de focus altijd op m’n carrière lag heb ik lang getwijfeld of ik überhaupt kinderen wilde. Mijn ideeën over het moederschap schoten heen en weer tussen: ik wil net als m’n moeder de eerste jaren thuisblijven met de kinderen, tot ik wil fulltime blijven werken en mijn vriend moet maar parttime gaan werken. Een paar jaar geleden realiseerde ik me dat ik mijn toekomst voor me zag met kinderen. 

Ik werkte als social media director bij een reclamebureau. Eerst Nederland, daarna kreeg ik de verantwoordelijkheid over zestig kantoren in Europa, het Midden-Oosten en Afrika waarmee we de globale marketingcampagnes van onder andere Heineken, McDonald’s en Volkswagen verzorgden. De afgelopen jaren heb ik in Berlijn en Barcelona gewoond, en ik ben nu weer terug in Amsterdam. 

Totdat ik niet meer mocht vliegen heb ik gependeld tussen Amsterdam en Barcelona. Ik had een droombaan, maar zag ik niet voor me hoe ik de flexibiliteit en het vele reizen ging combineren met het moederschap. Toen ik dit aankaartte bij mijn werkgever hebben we in overleg afscheid genomen van elkaar. Op 1 juni ben ik voor mezelf begonnen als social media management consultant, met inmiddels bijna 15 jaar ervaring in dit vak.” 

Je vertelde dat moeder worden niet vanzelf is gegaan…

“Toen we de knoop door hadden gehakt om voor een kindje te gaan, stopte ik met de pil. Mijn natuurlijke cyclus bleef echter uit. De combinatie van jarenlang pilgebruik, te weinig voedingsstoffen binnenkrijgen en zeer intensief sporten zorgden ervoor dat mijn lichaam in een overlevingsstand was geschoten. Daar kwamen we achter toen ik 35 jaar was. Ik heb lang gedacht dat ik heel gezond was, ik trainde veel en at super gezond. Van de buitenkant het toonbeeld van een gezond lijf. Dat bleek niet zo te zijn. Ik raakte teleurgesteld in mijn lijf. ‘Ik deed alles voor jou en nu krijg ik dit er voor terug’, dat idee. Ik moest echt een knop omzetten. Ik heb mijn lijf jarenlang dingen ontzegd, nu is het tijd om het te voeden, mezelf rust te geven en niet te hard voor mezelf te zijn.

We besloten onszelf een jaar de tijd te gunnen om op een natuurlijke manier mijn cyclus terug te krijgen. Ik liet van de ene op de andere dag mijn sport – gewichtheffen en obstacle course running – vallen, verdiepte me in voeding, begon met yoga en kwam zeven kilo aan. Er gebeurde echter niets. 

Na een jaar proberen belandde we in het OLVG ziekenhuis. Hoewel we in eerste instantie zeiden dat we niet de medische molen in wilden gaan om een kind te krijgen, hadden we geen andere keuze. Ik kreeg een hormoonpompje geplaatst op mijn buik. Zo’n pompje geeft een continue lage dosis hormonen af en is als het ware een kickstart voor je menstruatiecyclus. Binnen een maand had ik een regelmatige cyclus. Omdat we precies wisten wanneer mijn eisprong plaatsvond, konden we doelgericht daarop seks hebben. Binnen drie maanden was ik zwanger. Tot ons grote verdriet mondde die zwangerschap na zes weken uit een miskraam. Toen ik die miskraam kreeg, raakte ik opnieuw teleurgesteld in mijn lichaam. Ik vond het heel heftig. Het lichtpuntje van die heftige ervaring was dat het ons duidelijk maakte dat dit kindje echt gewenst is. Enige twijfel die we daarvoor nog hadden, verdween. 

Voor werk was ik inmiddels al verhuisd naar Berlijn destijds en later werd dit Barcelona. Mijn behandeling ging gewoon door en als ik ovuleerde vloog mijn vriend naar mij toe of kwam ik terug naar Amsterdam. In het buitenland leven zorgde enerzijds voor een fijne afleiding in die gekke periode, maar het was ook een logistiek gedoe. Ik moest mijn medicatie strak inplannen, iedere keer bij de douane uitleggen wat al die spullen waren. Ik trok bij de douane zelf alvast mijn shirt alvast omhoog zodat ze het kastje konden zien zitten. Op werk wisten de meesten er ook van. Ik ben blij dat ik er altijd zo open over bent geweest, delen maakte het allemaal een stuk makkelijker. 

Na die miskraam zijn we nog zes maanden bezig geweest. In het ziekenhuis hoorden we dat we op mijn leeftijd iedere maand 15% kans hadden op een positieve zwangerschapstest. We zeiden net die maand tegen elkaar als het nu niet lukt, gaan we terug naar het ziekenhuis om vervolgstappen te bespreken, maar toen was het raak.”

Hoe kijk je terug op je zwangerschap?

Het grootste deel van mijn zwangerschap woonde ik in Barcelona. Meestal alleen, af en toe met z’n tweeën. Zwanger zijn in het buitenland vond ik fantastisch. Ik werd als Spanje als een soort godin behandeld, iedereen is ontzettend lief en zorgzaam, wil je knuffelen en aan je buik zitten. Ik had een eigen appartement, kon volledig mijn eigen plan trekken. Ik had daar verder nauwelijks een sociaal leven, dus voelde ook totaal geen FOMO. Ik kijk echt terug op een heerlijke periode.

“Terwijl dat ik in Barcelona woonde, werd ondertussen ons huis verbouwd. We hadden ons vorige huis opgezegd, dus mijn vriend sliep fulltime bij vrienden. Als ik overkwam, sliepen we samen op de slaapbank. We hadden zo’n lange tijd een lat-relatie gehad, we merkten dat we weer even verbinding met elkaar nodig hadden voordat we in dit nieuwe avontuur zouden storten. We zijn samen, preventief, in relatietherapie gegaan. Op die manier konden we weer in verbinding met elkaar komen voordat we samen nieuw leven op de wereld zetten. Ik ben ook zelf met een coach gaan praten om alle dingen die bij mij niet goed zaten te bespreken en op te lossen, zaken waarmee ik vanuit mijn eigen familiesysteem ben belast.”

Hoe was je bevalling?

“Een 56-uur durende rollercoaster. Na twee hypnobirthing cursussen en mijn yoga-ervaring dacht ik dat klusje wel even te klaren. Boy, was I wrong… Mijn vliezen braken op mijn uitgerekende datum, en de weeën begonnen voorspoedig. We belden de verloskundige, zetten een bevalbad neer, kaarsjes aan…. en toen stagneerde alles. Zesendertig uur lang kwamen de weeën op en zwakten ze weer af. Toen ik na die tijd op controle kwam in het ziekenhuis, bleek dat de baby net in het vruchtwater had gepoept. We besloten om de bevalling in te leiden. Nog steeds kwam de ontsluiting niet op gang, ik zat al uren op 1 centimeter. In de hoop mij meer te laten ontspannen kreeg ik een ruggenprik. Uiteindelijk had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Tijdens het persen kreeg ik een koortsaanval, de hartslag van onze dochter schoot omhoog. Ineens stond de kamer vol mensen. Er kwam een vacuümpomp, ik werd ingeknipt en Louanne werd geboren. Tien minuten heb ik haar bij me gehad, toen werd ze meegenomen omdat ze een bacteriële infectie bleek te hebben. Ze moest in de couveuse en werd op een andere afdeling verzorgd. Ik moest gehecht worden en kon uiteindelijk pas vier uur later – nadat m’n vriend een flinke scene had geschopt – naar haar toe gereden worden. We zijn een week in het ziekenhuis gebleven en dat was eigenlijk een heerlijke tijd. We leerden van allerlei verschillende professionals hoe we een luier om moesten doen of hoe we een baby’tje konden troosten. We hadden daarna geen kraamzorg nodig meer thuis, we waren er klaar voor.”

Hoe kijk je terug op de afgelopen maanden?

“De eerste veertig dagen hebben we met z’n drieën doorgebracht. Aan het einde van die kraamperiode hielden we een babyborrel in een café, waar we onze dochter aan vrienden en familie voorstelden. Nog geen week later gingen we in lock down. Mijn vriend heeft ook een internationale functie, dus hij werkte die maanden ook vanuit huis. Eigenlijk was dat heel erg fijn, dat we in zoveel rust samen konden starten aan dit gezinsleven. We wonen vlak naast het Amsterdamse Bos en hebben veel gewandeld. We hebben een kantoor aan huis, waardoor we werk en privé ook beter gescheiden konden houden in die periode. Een paar maanden geleden is Lou gestart op de opvang en ben ik aan de slag gegaan met mijn ondernemersplan. Inmiddels heb ik mijn eerste betaalde klussen.”

Hoe heeft het moeder worden jou veranderd?

“Ik was altijd een enorme control-freak. Zelfs voor de baby had ik een Excel sheet gemaakt. Sinds ik moeder ben kan ik dingen veel beter loslaten, tegen ieders en mijn eigen verwachting in. Ik vind het nog steeds belangrijk om mezelf te informeren, maar het moederschap vul ik heel intuïtief in. Ik durf eindelijk op mijn gevoel te vertrouwen. Mensen zeggen ook dat ik zachter en milder ben geworden, meer empatisch. Ik vind het bijzonder om te horen dat mijn dochter dat aan mij heeft gegeven.”

“Ik had altijd al weinig tolerantie voor nutteloze dingen, maar dat is sinds ik moeder ben nog veel erger. Ik wil mijn dochter tussen 17.00 en 17.30 ophalen en er dan volledig voor haar zijn, dus op zinloze Zoom-meetings bijvoorbeeld zit ik helemaal niet meer te wachten.”

“Nadat ik jarenlang mijn mannelijke karaktereigenschappen naar voren heb laten komen om in de advertising wereld op zo’n hoog niveau terecht te komen, heb ik als moeder nieuwe kanten van mezelf ontdekt. De zwangerschap was voor mij een mooi moment om op zoek te gaan naar mijn vrouwelijkheid.”

Heb jij een tip voor een andere (aanstaande) moeder?

“Ik zou eigenlijk tegen alle vrouwen willen zeggen, of je nu al een kinderwens hebt of nog niet: stop met hormonale anticonceptie. Je cyclus is de spiegel van je gezondheid. Als je dat maskeert, of op den duur zelfs kwijt raakt zoals ik, dan mis je zoveel informatie. In plaats van je menstruatie iedere maand als een vloek te beschouwen, kun je er zoveel beter proberen om er kracht uit te halen.”

“Daarnaast zou ik alle nieuwe moeders willen aanraden om zo lang mogelijk rustig aan te doen. Als mensen na 1,5 maand jouw kindje pas in het echt zien, is het alsnog een baby. Gun jezelf en je nieuwe gezin de tijd om aan elkaar te wennen, zonder dat je je druk hoeft te maken over hoe laat het kraambezoek er is en of er nog genoeg beschuiten zijn.”