Mijn bevalverhaal: ‘Dit zijn volgens mij geen voorweeën meer’

Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen. Deze week deelt Marlies haar verhaal. ‘De verpleegkundige in mij hoopt en denkt dat ik dus wel veel verder ben dan ik hoop te zijn qua ontsluiting, maar als bevallende vrouw durf ik niet te hard te hopen.‘

‘Om kwart over twee ‘s nachts word ik wakker met het gevoel alsof ik in mijn broek aan het plassen ben. Ik ga snel naar het toilet en vermoed dat mijn vliezen zijn gebroken. Het is doorzichtig en ruikt zoetig, dat kan bijna niet missen. Ik verschoon me en ga naar beneden. Gezonde spanning stijgt. Ik bel, zoals het kaartje beschrijft, met de afdeling verloskunde. Zo weten zij dat er binnenkort een bed bezet zal worden door mij.

Rond half 3 heb ik de verpleegkundige aan de lijn en ze vertelt me dat de kans groot is dat ik daadwerkelijk ga bevallen op de uitgerekende datum, hoe leuk?! Ik mag nog proberen te slapen, want ook dit zegt nog niks. Na half 10 in de ochtend moet ik contact opnemen, omdat ik later deze dag wel naar het ziekenhuis moet voor controle in verband met vruchtwaterverlies. Ook wanneer mijn temperatuur boven de 38,5 uitkomt moet ik bellen. Ik ga weer in bed liggen en probeer de slaap weer te vatten.

Zijn dit wel voorweeën?

Om iets voor drie voel ik weer veel vruchtwaterverlies. Dit keer gaat het gepaard met steken en een drukkende pijn. Op het toilet verschoon ik mij weer en ik merk dat ik weer met vlagen die steken en drukkende pijn voel. Dit zijn voorweeën. Ik besluit in mijn notities bij te houden wanneer ik de steken voel en merk dat ze elkaar snel opvolgen. Rond vier uur besluit ik dat mijn partner niet naar zijn werk mag. Alleen gebroken vliezen was een ander verhaal, maar de voorweeën bewijzen dat de bevalling echt gaat gebeuren.

Wanneer zijn wekker gaat om 5:45 uur vertel ik hem meteen dat hij zijn werk moet afzeggen. Dat doet hij meteen. Wanneer hij mij in de gaten houdt, merkt hij op dat dit geen voorweeën zijn, maar daadwerkelijke weeën. Hij wilt dat we het ziekenhuis weer bellen. Ik besluit eerst een weeën timer-app te downloaden om de weeën te timen en advies via de app in te winnen.

Al snel geeft de app aan dat ik me voor moet bereiden om naar het ziekenhuis te gaan en rond half zes zijn de (voor)weeën zo heftig dat ik inderdaad besluit nog een keer te bellen. Ik ben vooral bang dat dit wel voorweeën zijn, ik me aanstel en wellicht naar huis gestuurd word als ik al naar het ziekenhuis zou gaan. Ik krijg dezelfde verpleegkundige aan de lijn en geef haar aan dat de weeën vanaf drie uur gestart zijn en ze momenteel al snel op elkaar volgen. Ik vertel ook dat het mijn eerste zwangerschap en bevalling is en ik dus geen idee heb wat ik zou moeten voelen. Dat het wegzuchten nog wel gaat maar ik wel een enorme druk voel.

Helaas geen politie-escort

De verpleegkundige geeft aan dat ik niet naar huis gestuurd zal worden als ik besluit te willen komen, maar dat ze niet heel veel meer kunnen doen voor mij als dat ik thuis kan doen. Ik bedank haar en besluit het nog wat langer thuis vol te houden.

De app geeft al snel aan dat ik naar het ziekenhuis moet omdat de weeën zich sneller aandienen en langer aanhouden. Ik krijg ze niet goed weg gezucht en om half zeven besluit ik dat ik niet meer thuis wil zijn. Vooral omdat we nog een half uur in de auto moeten zitten. We bellen met het ziekenhuis en we mogen komen. Mijn partner heeft de spullen al in de auto gezet. Onderweg neemt hij nog even de verkeerde afslag, maar daarna loopt de reis voorspoedig. Ondertussen heb ik mijn moeder ook geappt en zij vind het spannend wat er komen gaat de aankomende uren.

Op de snelweg is de linkerbaan afgesloten met een rood kruis. Hier rijdt hij op tot onze afslag om zo het verkeer voorbij te kunnen gaan. Bij het stoplicht grapt hij nog: ‘Toch wel jammer dat er nu geen politie op ons te wachten stond’, ergens had hij een politie-escort wel leuk gevonden! Ondertussen ben ik elke paar minuten hard aan het zuchten en kreunen om een wee weg te blazen. Bij het ziekenhuis kunnen we dichtbij parkeren en ik ben van mening dat we niet op de ‘ooievaars-plekken’ (dicht bij de ingang) hoeven te staan en dat ik nog prima kan lopen. Onderweg naar de lift moet ik een aantal keer stilstaan om een wee weg te zuchten.

Ik ben toch toe aan pijnstilling

Aangekomen op de afdeling is het net wisseling van de diensten. Ik bied mijn excuses aan voor onze aankomst op zo’n ongelegen moment aan de verpleegkundige die ons aanspreekpunt is. Zij zegt dat dit echt geen probleem is en ook dat er een baarkruk en bad beschikbaar zijn voor me. Dit had ik van te voren besproken en opgenomen in mijn geboorteplan. Ik geef aan vooral een bed te willen en een eigen ruimte en dus blij te zijn in het ziekenhuis te zijn.

Mijn partner haalt nog wat uit de auto en ook de verpleegkundige moet door. Wanneer mijn partner terugkomt en mij heel hard hoort zuchten en kreunen zegt hij gelukkig dat hij niet meer weggaat. Ook de verpleegkundige merkt dat het wel erg snel gaat. De verloskundige is nog in overdracht, dus we moeten wachten tot bepaald kan worden op hoeveel centimeter ontsluiting ik zit.

De verpleegkundige heeft bloed nodig en ik mag kiezen of ik dit uit een ader geprikt wil hebben of al een infuus wil hebben voor eventuele pijnbestrijding. Ik geef aan dat ik graag wil weten hoeveel centimeter ontsluiting ik heb en aan de hand daarvan wil bepalen hoe bloed afgenomen kan worden. Als ik nu nog maar drie centimeter ontsluiting heb, weet ik niet hoe zoveel vrouwen in de wereld het zonder pijnstilling doen.. Dit is iets wat ik voorheen niet had gedacht: ik wilde en had me voorgenomen zo ontspannen mogelijk te blijven en het liever zonder pijnstilling te doen. Maar in het moment verander ik van gedachten: ik heb bijna geen ruimte om tussen de weeën door normaal te praten, dus ik ben wel toe aan pijnstilling als ik nog niet richting die tien centimeter ga.

Heb ik al volledig ontsluiting?

Zitten wil niet meer, staan ook niet, op handen en knieën niet. Mijn partner staat me bij en we kunnen in de korte momenten tussen een wee door wel lachen met elkaar. Ik ben blij dat hij bij mij is.

Uiteindelijk is het tien voor acht ‘s ochtends als ik op de alarmknop. Ik wil toch graag weten op hoeveel centimeter ik zit, omdat ik veel pijn ervaar. Ik merk dat de verpleegkundige vriendelijk doch dringend twee keer vlak na elkaar belt naar de verloskundige met mijn ‘klachten en symptomen’. Ook begint ze met het uitpakken en klaarleggen van de steriele materialen. De verpleegkundige in mij hoopt en denkt dat ik dus wel veel verder ben dan ik hoop te zijn qua ontsluiting, maar als bevallende vrouw durf ik niet te hard te hopen. Er wordt gevraagd naar de camera en wanneer er een medewerker met de eet kar langskomt, wordt haar verzocht verder te gaan en onze kamer over te slaan.

Om kwart over acht komt eindelijk de verloskundige met het verlossende woord: ik heb volledige ontsluiting. Ik mag gaan liggen en gaan persen. Yes, ik had het wel gehoopt maar nooit gedacht dat het zo vlot zou gaan. Ik was wel overtuigd dat het geen voorweeën meer waren, maar dat ik al volledige ontsluiting zou hebben is een opluchting. Gekscherend zeg ik nog tegen de verpleegkundige ‘Dat wordt dus bloedprikken vanuit een ader zonder lijntje, het is te laat voor pijnstilling’. Mijn partner en ik geven elkaar een high-five en ik ga liggen. Tussen twee weeën door word er bloed afgenomen en het persen kan gaan beginnen.

‘Kijk maar of de baby haar heeft’

Met een warm washandje van de verloskundige voor beneden, een koud washandje op mijn voorhoofd verzorgd door mijn partner en de verpleegkundige die als fotograve fungeert wordt ik door het persen heen geleid. Ik moet vooral inademen door mijn neus en heb het gevoel veel te kleine neusgaten te hebben. Maar toch ‘moet’ het van de andere drie aanwezigen. Ik merk dat ik het naar vind om mijn benen steeds omhoog te moeten halen en ze liever hoog houd, dus de beensteunen worden tevoorschijn gehaald en dat is een stuk prettiger. De band om mijn buik die de hartslag van de baby monitort irriteert me: zit strak en geeft een druk die ik niet prettig vind. Maar doordat mijn benen nu op een steun liggen, hoef ik ze niet steeds op te tillen en dat is fijn. Ik wil uiteindelijk ook mijn shirt uit en niks meer op mijn lichaam hebben liggen en dat kan en mag gelukkig.

Ik hoor de verloskundige tegen mijn partner zeggen dat hij nu kan zien of de baby haar heeft of niet. Wauw dit gaat snel! Niet lang daarna zegt ze dat hij de baby aan mag pakken. Hij is hier wat beduusd over en voor ik het weet pak ik samen met hem ons kindje aan en leg ik haar op mijn borst. Om één voor negen is onze dochter geboren. Met 3180 gram en 51 centimeter het mooiste en meest kostbare bezit op aarde. De wereld staat stil en mijn partner heeft tranen in zijn ogen. Ik weet niet wat ik zeggen moet, er ligt een perfect en volmaakt mini-mens op mijn borst. Ze is er eindelijk en nu al zo geliefd.

Wel beurs, geen hechtingen

De verloskundige geeft na een paar minuten aan dat ze meteen wil kijken of de placenta los wil laten. Na twee keer persen is zeven minuten later de placenta eruit. En dat terwijl mijn minimensje op mijn borst ligt. Na nog een kwartier wilt de verloskundige kijken of hechtingen nodig zijn. Omdat ik nog vol adrenaline zit kan dit het beste zo snel mogelijk gedaan worden indien nodig. Wat blijkt: ik heb wel wat schrammen en het is echt wel beurs, maar er zijn geen hechtingen nodig.

Na een uur op en aan de borst te hebben gelegen, waarbij mijn dochter goed heeft aan gehapt (wat een zuigkracht!) wordt ze bij haar vader op de borst gelegd voor huid-op-huid contact. Ik kan douchen en eindelijk mijn tanden poetsen, dat was ik in alle consternatie vergeten, oeps. Het is zo raar dat ze niet meer in mijn buik zit.

De Agpar is goed, haar temperatuur ook – na eventjes onder de warmtelamp tijdens het aankleden – en ik heb geplast, dus we mogen naar huis. We waren die ochtend om zeven uur in het ziekenhuis en om half 12 vertrekken we weer, dit keer met z’n drieën.

Thuis met taart en bloemen

In het ziekenhuis hangt een groot bord met een kalender, met blauwe en roze punaises worden geboortes aangegeven. Mijn dochter is de tweede baby geboren op 25 mei. Uiteindelijk zijn er op 25 mei 2022 vijf meisjes en drie jongetjes geboren in het ziekenhuis.

Mijn broer Mark heeft binnen 10 minuten nadat ik ben bevallen gebeld, zo blij was hij. Mijn ouders hebben we via Facetime gebeld en ook de moeder van mijn partner werd meteen gebeld.

Bij thuiskomst zijn mijn ouders en broer en mijn schoonmoeder meteen gekomen. Oma had taart mee, iedereen bloemen. Er werden hortensia’s gekocht omdat die ook in de bevalkamer op de muur geschilderd stonden. Ik kreeg cadeaus en iedereen vind onze dochter prachtig, en dat is ze ook.’

Meer lezen?
Tamara had een droombevalling: ‘Ook belangrijk dat positieve bevalervaringen worden gedeeld’
Mijn bevallingsverhaal: verloskundige Danique beviel alleen thuis met haar vriend