© 2024 // How About Mom
Het vierde trimester, de eerste drie maanden met jouw baby. Een periode waarin jouw herstel centraal staat, samen met het wennen aan een nieuw mensje in jouw of jullie leven. Een fase in je leven die de meeste vrouwen omschrijven als een rollercoaster aan emoties. Hoe was dit voor jou? Deze week vertelt Lyssa haar verhaal. “We hoeven ons niet te schamen voor die twee meter kraamverband of dat je twee weken niet rechtop kunt staan”
“Ik ben vrij nuchter en wilde ik gewoon alles op mij af laten komen. Ik ben inmiddels ruim 9 weken moeder van mijn eerste kindje, dus je weet überhaupt niet wat je allemaal kunt verwachten. Het viel mij op dat er tijdens de zwangerschap bij de controles bijvoorbeeld weinig wordt verteld over de periode na de bevalling. Nu ben ik zelf wel iemand die het opzoekt op internet of aan familie/vrienden/kennissen vraagt die al ooit zwanger zijn geweest. Dus ja, ik had me enigszins voorbereid door wat op te zoeken, zodat ik een beetje een idee had van hoe een kraamperiode eruit kán zien.”
“Mijn bevalling is erg snel gegaan. Dinsdag 12 oktober had ik mijn wekelijkse controle. Ik vertelde dat ik al 3 weken voorweeën had en hierop besloot de verloskundige om mij eens te gaan controleren van onder. Wat bleek: ik had al 3 cm ontsluiting en de baarmoedermond was al verweekt! Ik had echt zoiets van: huh?! Ben ik nu aan het bevallen dan of wat…?! Dit was echter niet het geval, had verder ook geen pijnlijke weeën of andere klachten. Ze heeft me toen een zetje gegeven door mij te strippen. Hierna ervaarde ik gelijk krampen en had ik meer bloed/slijmverlies. Naarmate de dag vorderde, namen de klachten steeds meer af. De dag erna nog contact gehad met de verloskundige en besloten om even een hartfilmpje in het ziekenhuis te laten maken omdat ik mijn baby iets minder krachtig dan voorheen leek te voelen. Hier kwam niks bijzonders uit gelukkig.
Later die dag had ik weer contact met mijn verloskundige en afgesproken dat ik donderdagochtend zou bellen om af te spreken of ik die dag en anders vrijdag nog een keer langs zou komen om me nog eens te strippen voor het weekend. Ik bleef die woensdag actief, ging met mijn moeder de stad in om te lunchen. Ik dacht alleen maar: ik moet in beweging blijven, hopelijk wekt het wat op…
Die avond ging ik erg laat naar bed. De stroom was ‘s avonds uitgevallen, mijn vriend was ergens nog aan het klussen en ik wilde nog in bad voor ik ging slapen. Ik lag net in bed en wilde mijn telefoon weg liggen. Ineens kreeg ik een beetje buikpijn. Dit had ik vaker. Dan moest ik namelijk plassen en daar kreeg ik een harde buik van. Ik dacht dus dat dit nu ook het geval was. Zodra ik op het toilet zat hoorde ik letterlijk ‘KRAK’ en het vruchtwater vloeide gelijk. Mijn vliezen waren gebroken.
Na twintig minuten kwam dan ook de eerste wee. Wauw, wat een naar gevoel. Ik was eigenlijk van plan om zonder pijnstilling te bevallen. Het leek me heel bijzonder om dit zelf te doen en ervaren. Maar al na de tweede wee riep ik gelijk dat ik dit niet zonder ruggenprik zou kunnen. Ik besloot om te gaan douchen. Ik had meteen een drukkend gevoel, alsof ik naar het toilet moest. De warme douche hielp niets, sterker nog: het zorgde ervoor dat de weeën nog sneller achter elkaar kwamen. Mijn vriend belde de verloskundige en ze kwam langs. Om 3.00 werd ik getoucheerd, een uur na de eerste wee, en ik bleek acht centimeter ontsluiting te hebben! Er werd me gevraagd of ik echt niet thuis wilde bevallen, waarop ik heel stellig ‘NEE!’ antwoordde. De verloskundige drukte mij op het hart dat we dan wel NU moesten gaan.
Rond 04.00 uur waren we in het ziekenhuis. Mijn verloskundige leerde me hoe ik de weeën weg kon puffen. Hier had ik namelijk ook geen cursus voor gedaan, want mijn mening was dat je je toch niet voor kunt bereiden op een bevalling, want het gaat nooit zoals je denkt of wil. Ik merkte aan mezelf dat ik soms paniek kreeg als ik die wee weer op voelde komen en moest me dan echt op de ademhaling controleren. Zo mocht mijn vriend mijn hand ook absoluut niet loslaten. Dit gaf mij op dat moment blijkbaar een heel veilig en vertrouwd gevoel.
Om 04.45 uur had ik volledige ontsluiting. Ze legde uit hoe ik moest persen en toen begon het echte werk. Omdat ik al zo ver in mijn ontsluiting zat, mocht ik geen pijnstilling meer. Zeventig minuten heb ik geperst en toen kwam daar om 05.54 uur onze lieve Riv op de wereld. Toen hij eruit kwam ineens had hij zijn handje als een soort superman houding naast zich, waardoor hij me flink heeft laten inscheuren: sub-totaal ruptuur. Ik heb dus alsnog mijn ruggenprik gehad, maar pas op de OK toen ik gehecht werd. Dit voelde wel een beetje als mosterd na de maaltijd.
De bevalling zelf was verder echt super goed verlopen, dus het is jammer dat je dan daarna zo in de kreukels ligt. Dit was dan ook de reden dat ik graag in het ziekenhuis wilde bevallen, omdat ik wist dat dit kon geboren. Ik noem mijn bevalling vlot, maar echt INTENS! Maar hey, je krijgt er echt iets prachtigs voor terug.
De kraam periode heb fijn ervaren. De eerste dagen waren wel wat druk, dus na de derde dag zat ik al aan mijn kraamtranen. We besloten daarna om beter het bezoek gaan plannen. Je merkt dat familie en vrienden staan te springen om langs te komen. Het liefst gelijk al en meerdere dagen. Voor ons was ook alles nieuw en je bent super trost dus je wilt ook graag je zoontje laten zien. Maar achteraf had ik natuurlijk een flinke wond van onder en was ik lichamelijk gewoon even op. Zowel van de pijn, maar ook de vermoeidheid. Mijn eigen lichaam heeft me dan na dag drie hard teruggefloten. Ik weet nu al dat, als we ooit een tweede zouden mogen krijgen, ik het niet zo ga doen. Dan hou ik zeker de eerste week echt rust.”
“Het heeft zeker een week geduurd voordat ik toe gaf aan de pijn die ik ervaarde in mijn lichaam. Ik merkte dat ik toch al gelijk eventjes naar beneden ging. Al was het maar om even de dieren een aai te geven of om even gauw een broodje te eten in de middag. Na de kraamweek merkte ik dan ook echt dat ik gewoon heel veel last van onder had en dat ik het beste af was door om mij zij in bed te liggen. Ik wilde al te gauw weer door terwijl dat helemaal nog niet kon en uiteraard ook niet hoefde.
Wekenlang heb ik een zwaar gekneusd gevoel van onder gehad. Van het litteken had ik niet eens perse het meeste last, maar gewoon alsof heel je vagina overreden is door een vrachtwagen en dan nog niet gesproken over het gevoel in je stuitje. Pas na zes weken kon ik voorzichtig zeggen dat het steeds beter aanvoelde van onder.
Ik ben laatst nog op controle geweest bij de gynaecoloog, omdat ik het gevoel had dat ik een verzakking had. Gelukkig lijkt dit allemaal mee te vallen. Mijn blaas lijkt minimaal wat verzakt, maar mijn bekken voelt erg sterk aan. De gynaecoloog heeft er dan ook vertrouwen in dat dit bij gaat trekken en had het advies – dat uiteindelijk voor iedere net bevallen vrouw geldt – om de tijd te nemen en minimaal negen maanden te rekenen om te ontzwangeren.
Mentaal ben ik me gelukkig goed en sterk blijven voelen, waardoor ik de hele situatie een plekje heb kunnen geven. Het enige waar ik echt van baal zijn mijn striemen op mijn buik. Deze heb ik helaas rond de 30 weken gekregen en deze werden met de week erger. Ondanks het vele smeren, al vanaf begin af aan. Zo zijn de striemen nu dan ook nog erg aanwezig. Wel heb ik het idee dat ze langzamerhand minder rood worden en het op sommige plekjes lichtjes weg trekt. Ik hoop dus echt dat dit over een jaar nauwelijks nog zichtbaar is. Voor nu is mijn buik namelijk voor mijn gevoel wel echt verpest. Sommige vrouwen zijn er trots op en noemen het de eerste tekening van je kleine, maar zo ervaar ik het absoluut niet. Ik vind het gewoon lelijk en baal hard dat ik dit heb moeten krijgen.”
“Ik zelf ben iemand die alles in geur en kleur verteld en ook nog foto’s of filmpjes voor degene die willen. Uit gesprekken die ik met andere over bevallingen e.d. heb gehad, vind ik dat de meeste alles maar beknopt en rooskleurig benoemen. Kom op, we hoeven ons niet te schamen voor het bloedverlies na de bevalling, dat we met twee meter kraamverband in onze onderbroek lopen of dat je de eerste twee weken nauwelijks recht kan staan, omdat het zo zeer doet van onder. En dan nog niet gesproken over de eerste keer weer een grote behoefte op het toilet te doen.
Ik vind dat we als vrouw zijnde het niet mooier moeten laten lijken dan dat het is. De eerste weken zijn lichamelijk gewoon even SHIT en je bent alles behalve charmant. Maar wij hebben wel een kindje op de wereld gezet en ik heb sindsdien zowel voor mezelf als iedere bevallen vrouw alleen maar heel veel bewondering en respect, want wat een opgave op zo’n moment zeg!”
“Blijf gewoon trouw aan je eigen gevoel. Jij bent net bevallen, dus iedereen past zich maar even aan jou en de baby aan.”
“Ik kan alleen maar zeggen dat Riv er vanaf het eerste moment gelijk bij hoorde en niet meer weg te denken is. Nu hebben wij we het geluk dat hij een erg makkelijk baby’tje is en vrij weinig huilt, waardoor we ook heel rustig en relaxed hebben kunnen wennen. Ik ben blij dat ik mij mentaal zo sterk ben blijven voelen en de hormonen rustig zijn gebleven.”
Meer lezen?
Waarom je jezelf de tijd moet gunnen om te ontzwangeren
Wat kun je doen als je last blijft houden van een litteken na een knip of scheur?
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom