Momtalk: Romé

Romé Reinders (’90) is verloofd met Daniël en moeder van dochter Belle Rose (’21). Naast dat ze regelmatig vlogt op haar YouTube-kanaal en werkt als influencer, is ze ook ondernemer en runt ze haar eigen kledingwinkel Reinders FoodFashion. We spreken haar over het moederschap, haar heftige bevalling en hoe ze door het moederschap nóg sterker is geworden.

Jij en je verloofde zijn zeven jaar samen. Hoe wisten jullie dat jullie klaar waren voor een kindje?

‘We hadden het zo nu en dan over onze kinderwens en ik heb altijd gezegd dat ik vanaf mijn dertigste wilde proberen om in verwachting te raken. Toch had ik daarvoor nooit echt heel sterk het gevoel dat ik moeder wilde worden. Toen mijn zusje en beste vriendin in verwachting raakte, begon het bij ons ook steeds meer te kriebelen. Omdat het zomaar een jaar of langer kan duren voor je in verwachting raakt, besloten we ervoor te gaan. ‘We zien het wel’, dachten we. Het is altijd welkom. Toen bleek het bij de eerste keer raak te zijn.’

Je raakt dus snel in verwachting van je dochter. Hoe heb je je zwangerschap ervaren?

‘Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn en zat goed in m’n vel. Ik vond mezelf prachtig en ook die steeds groter wordende buik maakte me gelukkig. Ik was er echt trots op en stond ook iedere ochtend weer met plezier voor de spiegel kleding uit te zoeken waarin mijn buik goed naar voren kwam. Ook mijn vriend vond me prachtig, dus we hebben er samen onwijs van genoten.

Wel had ik redelijk snel al last van bekkeninstabiliteit. COVID was in die zin m’n redding. We moesten de kledingwinkel sluiten waardoor ik vooral vanuit huis aan het werk was. Daardoor heb ik veel zittend kunnen doen en kon ik voldoende rust kon nemen. Mentaal was dat natuurlijk wel heel stressvol. Het ondernemerschap kan al best onzeker zijn, maar met een baby’tje in je buik voel je dat nog sterker.’

Je zwangerschap verliep dus – op de bekkeninstabiliteit – prettig. Gold dat ook voor je bevalling?

‘Nee, absoluut niet. En hoewel ik zeker geen type ben dat snel en vaak klaagt, durf ik wel te zeggen dat mijn bevalling erg traumatisch was. Daar ben ik altijd open over geweest, ook in m’n vlogs, omdat ik het belangrijk vind om het eerlijke verhaal te vertellen. Vooraf dacht ik dat ik een bevalling goed zou doorkomen. Ik heb een hoge pijngrens en kan echt wel wat hebben, maar omdat mijn weëen meteen heel heftig waren, begon de bevalling ook gelijk heel heftig.

Al vrij snel nadat de weëen begonnen, kreeg ik het gevoel dat ik niet kon ademen. Zo heftig waren ze. Maar omdat ik nog nooit eerder was bevallen, dacht ik best lang dat het normaal was. Toen ik op een gegeven moment echt niet meer kon praten en ademen, zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Daar bleken mijn weëen inderdaad heel heftig terwijl de ontsluiting niet op gang kwam. Daardoor heeft m’n bevalling uiteindelijk 36 uur geduurd.

Na 18 uur kreeg ik een ruggenprik waardoor ik even op adem kon komen, maar omdat het daarna nog heel lang duurde, werkte die op een gegeven moment ook weer uit. Op zo’n moment denk je alleen maar: ‘Ik kan niet meer, maar ik moet’, waardoor je toch in staat bent om alles te geven wat je in je hebt. Uiteindelijk heb ik Belle zelf uit mij gehaald. Dat was zo’n bijzonder moment. Dat vergeet ik nooit meer.’

Uiteindelijk blijkt je placenta niet los te komen en verlies je veel bloed. Kan je daar wat over vertellen?

‘Ik denk dat ik Belle een aantal minuten op m’n borst heb gehad, toen er ineens heel veel artsen om m’n bed stonden. Het ging allemaal heel snel en vrij veel dingen weet ik niet meer, maar uiteindelijk heb ik zo’n twee liter bloed verloren waardoor ik me heel slap en licht in m’n hoofd voelde. Ook voor m’n verloofde was het traumatisch: hij heeft alles heel bewust meegemaakt. Uiteindelijk heb ik dus een zogeheten fluxus bevalling gehad: dat noemen ze zo als een vrouw na de bevalling veel bloed verliest.

Doordat ik zoveel bloed was verloren, voelde ik me heel lang heel slap. Na drie dagen mochten we weer naar huis en eenmaal thuis begon te landen wat er allemaal was gebeurd. Dat gevoel overviel me heel erg. Ik moest veel huilen en was fysiek heel slap. In totaal heb ik een maand lang bijna alleen maar in bed gelegen. De kraamtijd had ik natuurlijk heel anders voor me gezien.’

Je kraamtijd verliep dus heel anders dan je je had verwacht. Kon je er nog wel van genieten?

‘Eigenlijk niet echt, behalve van Belle. Ik werd zo gelukkig als ik haar zag, maar verder zeg ik altijd dat ik op een donkere wolk zat in plaats van een roze. Veel mensen om me heen waren ook bang dat ik een postnatale depressie zou hebben, maar omdat ik nog wel oneindig veel liefde voor Belle voelde, was dat niet het geval. Belle maakte alles goed, maar ik heb me ook heel verdrietig gevoeld.

Uiteindelijk stapelde best wel veel nare gebeurtenissen zich op: ik moest de eerste dagen naar het toilet getild worden en kon Belle alleen liggend op schoot getild worden. Ook lukte het borstvoeding geven niet. Hoewel ik dat helemaal oké vond, zorgde dat wel weer voor nog meer onrust. Ik ben dan ook zo dankbaar voor m’n verloofde: hij heeft ervoor gezorgd dat we als gezin die eerste maand toch zo goed mogelijk zijn doorgekomen.’

Inmiddels ben je bijna twee jaar moeder. Hoe ervaar je het moederschap?

‘Ik denk dat het het mooiste en het zwaarste tegelijk is. Dat ik zoveel liefde voor iemand zou kunnen voelen, had ik nooit verwacht. Ik ben zo trots op Belle. Je kind zien groeien, is echt prachtig. En daarnaast is het ook onwijs gezellig om een gezin van drie te zijn. We doen veel leuke dingen samen en genieten heel bewust van ons leven als gezin.

Wat ik het zwaarste vind is de verantwoordelijkheid om een klein mensje op te voeden. Voordat ik moeder was, zei ik altijd: ‘Als ik ooit een kind krijg, gaat ze echt niet liggen huilen in het gangpad van de supermarkt hoor.’ Maar nu ik zelf moeder ben, weet ik dat dat soort dingen onvermijdelijk zijn. Mijn verloofde en ik weten beiden heel goed wat we willen, maar dat karakter heeft Belle natuurlijk ook meegekregen. Ze weet heel goed wat ze wil. En dat vind ik supermooi om te zien, maar maakt het ook wel eens pittig.’

Jij en je verloofde runnen samen een kledingwinkel en daarnaast werk je ook nog als vlogger en influencer. Lukt het je een balans te vinden?

‘Onze nummer één prioriteit is natuurlijk onze dochter, maar dat betekent niet dat we al ons werk kunnen laten liggen. Als ondernemer heb je nou eenmaal veel verantwoordelijkheden waaraan je moet blijven werken. Toen ik net moeder was, dacht ik: ‘Ik ga nooit meer werken, ik blijf alleen maar bij Belle’. Nu kan ik juist ook wel heel erg genieten van die combinatie: ik vind werken ontzettend leuk en ik ben blij dat mijn verloofde en ik elkaar daarin kunnen ondersteunen. We hebben inmiddels wel onze balans gevonden in tijd voor Belle, onszelf, voor elkaar en voor ons bedrijf. Dat voelt heel prettig.’

Je leven verandert natuurlijk als je moeder wordt. Ben je zelf ook veranderd als mens?

‘Ja zeker. Ik ben echt nog sterker geworden dan ik al was. Dat verantwoordelijkheidsgevoel dat je krijgt als je moeder wordt, is zo groot, waardoor ik me ook veel sterker voelde. Na die pittige start sta ik er nog steeds, dus ik weet dat ik het kan. Ik denk dat hetzelfde geldt voor m’n relatie. Door de komst van een kindje verandert er zoveel, maar m’n verloofde en ik zijn elkaar – zelfs tijdens de pittige start – nooit uit het oog verloren.’

Als je een advies zou mogen geven aan (aanstaande) moeders, wat zou je dan zeggen?

‘Ik denk dat ik twee tips heb. De eerste is dat ik hoop dat iedere moeder voor zichzelf durft te beslissen of ze thuis of in het ziekenhuis wil bevallen. Ik heb een beetje het idee dat er een mening heerst dat wanneer je thuis bevalt, je het nog meer zelf hebt gedaan dan wanneer je in het ziekenhuis bevalt. Hetzelfde geldt voor een ruggenprik. Dat vind ik jammer, juist omdat een bevalling echt zoiets persoonlijks is. Ik hoop dan ook dat vrouwen hun hart durven te volgen en in het ziekenhuis bevallen als ze dat het liefste willen. Voor mij zelf geldt dat ik heel blij ben met die keuze: ik had er niet aan moeten denken hoe het zou zijn afgelopen als ik thuis zou zijn gebleven.

Daarnaast wil ik moeders meegeven dat je altijd op je moederinstinct mag vertrouwen. Toen ik net moeder werd, besefte ik pas hoe sterk dat moedergevoel is. Je kan ik weet niet hoeveel tips krijgen over hoe je het moederschap het beste zou aanpakken, maar uiteindelijk weet je zelf als moeder wat het beste is voor jou en je kind.’