Momtalk: Elise

Elise Boers (1986) is influencer en oprichter van Diepr. Ze heeft een wekelijkse podcast samen met haar zus Vita, Zus & Zo de Podcast. Ze is de moeder van tweeling Wolf en Luca (‘20), zwanger van de derde en verloofd met Wouter. ‘Jezelf goed verzorgen, het spannend houden, dates plannen, af en toe een kleinigheidje voor elkaar meenemen. Het zit hem echt in de kleine dingen waarmee je de ander laat zien: hey, ik heb nog steeds oog voor jou.’

Hoe gaat het met je?

‘Heel goed! Deze zwangerschap is op zoveel manieren heel anders dan mijn eerste (tweeling-)zwangerschap. Ik was destijds erg moe en weinig actief, terwijl ik nu nog volop bezig ben. Natuurlijk merk ik wel dat de laatste loodjes nu zijn aangebroken, maar het speelt ook een rol dat ik al twee kleintjes rond heb lopen. Dat maakt een tweede zwangerschap sowieso pittiger.’

Je bent inmiddels ruim 38 weken zwanger, hoe ga je om met jouw verlof als zelfstandig ondernemer?

‘Dat is inderdaad wel een dingetje. Werk en privé lopen als content creator natuurlijk vaak door elkaar heen. Ik ben van plan om nog samenwerkingen aan te gaan tot ik ga bevallen, daarna neem ik een flinke pauze. Ik zal ongetwijfeld wel vanuit mezelf dingen posten in die weken erna, maar ik wil even niet de deadlines en verplichtingen die bij betaalde samenwerkingen horen. Kortom: mijn verlof start eigenlijk pas na de bevalling.’

Wat is het grootste verschil tussen deze en je vorige zwangerschap?

‘Met een eerste zwangerschap ben je over het algemeen veel meer bezig, maar in het geval van een tweelingzwangerschap helemaal. Vanwege de risico’s ben je direct medisch en moet je vaker naar het ziekenhuis voor controles. Ik maakte me veel zorgen of alles goed zou gaan en de jongens niet te vroeg geboren zouden worden. Deze zwangerschap voelt op alle mogelijke manieren zoveel relaxter. Ik voel me zelfverzekerder en heb vertrouwen in mijn lijf. Ik heb dit keer alleen de reguliere controles bij de verloskundige én al twee kindjes, dus er is sowieso iets minder aandacht voor de zwangerschap dit keer. Dat neemt overigens niet weg dat ik er niet van geniet, want ik vind zwanger zijn echt fantastisch.’

Heb je bepaalde wensen voor de bevalling? 

‘Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn eerste bevalling. Wolf en Luca zijn op de natuurlijke wijze geboren, bij Wolf is er alleen een vacuümpomp gebruikt. Ik was op dat moment al 22 uur bezig met bevallen, waarvan 2,5 uur in de persfase. Ik was óp en riep dat ze me anders maar open moesten maken om de baby’s te halen. De gynaecoloog stelde een pomp voor en ik stemde toe. Twee weeën later werd Wolf geboren. Luca volgde daarna op eigen kracht. 

Wat ik niet fijn vond aan mijn bevalling, was het in bed moeten blijven liggen. Ik lag aan een CTG-scan waardoor de mogelijkheid om te bewegen of lopen werd beperkt. Als alles goed gaat wil ik bij mijn volgende bevalling het liefst lekker blijven bewegen, dat lijkt me veel prettiger. Misschien wil ik dit keer wel in bad bevallen in het ziekenhuis, maar ik kijk wel hoe het loopt. Ik vind het prettig om met zo min mogelijk eisen aan mezelf of verwachtingen de bevalling in te gaan, zodat ik gewoon ter plekke kan voelen waar ik wel of geen behoefte aan heb. Uiteindelijk loopt een bevalling vaak toch anders dan je van te voren verwacht of hoopt.’

Laten we nog even teruggaan naar het eerste jaar als ouders van de tweeling. Hoe kijk je daarop terug? 

‘Wat was dat heftig. Wolf en Luca waren kleiner dan normaal, dus dat bracht veel extra zorgen met zich mee. Ze konden zichzelf niet goed op temperatuur houden en dat maakte die eerste week heel stressvol. Je hebt eigenlijk geen idee wat je doet, omdat je alles voor de eerste keer meemaakt. Gelukkig ging dit alles wel gepaard met een roze wolk. Ik liep over van liefde, maar ik vond het ook heel zwaar. Je probeert te herstellen van de bevalling en ondertussen komt er zoveel op je af. Was de ene baby net stil, begon de andere baby weer te huilen. Dat was behoorlijk overwhelming. 

Ik wilde heel graag borstvoeding geven, maar de zuigkracht van de jongens was niet goed genoeg. Zij kregen daarom een flesje en ik moest dag in dag uit kolven. Ik heb dit zes weken volgehouden, daarna was ik op. De tweeling moest iedere drie uur gevoed worden, maar vanwege hun langzame drinken waren we al snel 1,5 uur per voeding bezig. Dan moest ik daarna weer gaan kolven en had ik soms net een uurtje rust voordat het hele circus opnieuw begon. Ik kreeg daardoor nauwelijks de kans om te herstellen van de zwangerschap en bevalling, omdat dat kolven zo veeleisend en uitputtend was. De huisarts zei tegen me: misschien is het beter om te stoppen? Daar moest ik eerst niets van weten, ik zag het echt als falen als ik zou stoppen. Uiteindelijk voelde ik ook dat het de beste keuze was en kon ik met een trots gevoel kijken naar de groei die de jongens tot dan toe al hadden doorgemaakt door mijn moedermelk.

Ik hoop dat het dit keer wel lukt om mijn dochter aan de borst te voeden. Zo niet, dan zal ik weer gaan kolven zodat ik haar in ieder geval een periode moedermelk kan geven. Ook daarvoor geldt: ik ga af op mijn gevoel en zie wel hoe het straks gaat.’

Vind je het spannend of vooral leuk, de overgang van twee naar drie kids?

‘Een combinatie van die twee, haha. Ik heb er heel veel zin in om straks een gezin van vijf te zijn. Het voelt heel compleet, met twee jongens en een meisje. Ik had een hele sterke wens voor een meisje – en was daar ook gewoon open over – en ik vind het zó leuk dat deze wens is uitgekomen. Het voelt echt als een kers op de taart. 

Voor Wolf en Luca vind ik het een geweldig idee dat ze straks grote broers zijn en kunnen helpen met het verzorgen van de baby. Maar ik vind het ook spannend, de dynamiek in ons huidige gezin gaat hoe dan ook veranderen. De jongens zijn gelukkig niet gewend om 100% de aandacht te krijgen, het is altijd al verdeeld tussen hen twee, maar straks moeten ze nog een stukje daarvan afstaan. Waar ik heel blij om ben, is dat ik merk hoe Luca en Wolf steeds beter zelf en vooral samen leren spelen. Het zijn echt maatjes aan het worden. Ze kunnen samen helemaal opgaan in een fantasiewereld.’

Hoe vond jij het de eerste keer om samen ouders te worden?

‘Dat is even schakelen. Je moet accepteren dat het leven dat jullie hiervoor hadden – waarin je compleet zorgeloos en vrij was – voorbij is. Ik ben er wel van overtuigd dat een gezonde relatie als ouders impact heeft op het gezinsleven. Jullie zijn een voorbeeld voor je kids. Daarom hebben wij vanaf het begin écht tijd voor elkaar gemaakt. Juist omdat we wisten dat dit belangrijk was om zo’n eerste jaar met een tweeling samen goed te kunnen doorstaan. 

Hoewel er veel minder tijd was dan voorheen, zijn we toch met regelmaat samen gaan eten of lunchen, net wat er mogelijk was met oppas. Al ben je even een uur of twee samen de deur uit, dit doet direct wonderen voor jullie gesprekken en dynamiek. Even niet in die ouderrol zitten.

Naast tijd maken voor elkaar, is het ook belangrijk om echt elkaars geliefden te blijven. Om je best te blijven doen voor elkaar, in alle opzichten. Daar zijn wij allebei bewust mee bezig. Leuk aankleden, jezelf goed verzorgen, het spannend houden, dates plannen, af en toe een kleinigheidje voor elkaar meenemen. Het zit hem echt in de kleine dingen waarmee je de ander laat zien: hey, ik heb nog steeds oog voor jou.’

Heeft moeder worden jou veranderd?

‘Absoluut. Ik ben nog steeds de oude Elise, maar het moederschap heeft me ook in één klap volwassen gemaakt. Het is een gigantische verantwoordelijkheid. Ik ben daarnaast zachter geworden. Voordat je kinderen hebt kun je vooral met jezelf bezig zijn. Als moeder ben ik denk ik warmer, nog meer open voor mensen om me heen. Ik voel me wel kwetsbaarder sinds ik moeder ben. De angst dat er ooit iets met je kinderen gebeurt draag je toch op een bepaalde manier bij je, dat vind ik soms nog steeds lastig.’

Je bent samen met je zus zwanger, hoe bijzonder is dat? 

‘Dat is een écht een droom die uitkomt, niet normaal. We hebben het niet bewust zo gepland – voor zover zoiets al mogelijk is – maar er wel altijd over gefantaseerd. We schelen 4,5 jaar, dus ik had niet per se verwacht dat het ooit realiteit zou worden. Zeker niet bij een eerste kindje. Na de geboorte van de tweeling was ik in eerste instantie totaal niet bezig met verdere gezinsuitbreiding. Dat gevoel begon na drie jaar wel steeds meer te groeien. Vita en haar vriend waren er ondertussen écht klaar voor om voor het eerst ouders te worden. Het lukte bij ons allebei snel om zwanger te raken, daardoor voelt het helemaal meant to be.’

Hoe heb je haar het nieuws verteld en zij jou?

‘Ik was eerst zwanger en na de eerste zwangerschapstest hebben we het nieuws direct aan Vita en Ro vertelt. Ze waren heel erg blij voor ons. Twee maanden later waren we op Mallorca met de familie en daar heeft Viet een zwangerschapstest gedaan. Die bleek positief. Ze wilde het nieuws op een leuke manier met ons delen. Tijdens het eten kreeg ik een grote pan voor mijn neus. ‘Hier is een lekker gerecht, aan jou de eer’, zoiets zeiden ze. Ik deed het deksel eraf en begon direct hard te gillen. Mijn moeder begreep er niks van, ze dacht dat er een eng beest in de pan zat. Toen eenmaal duidelijk was dat Vita ook in verwachting was, hebben we allemaal hard gehuild. Ik gunde het hen zó. 

Nu we allebei zwanger zijn hebben we nog meer contact dan normaal, haha. Het gaat wel 99% van de tijd over onze zwangerschappen. Zo ontstond ook het idee voor onze Zus & Zo podcast. Zijn de open gesprekken die wij hierover voeren niet heel leuk om met andere (aanstaande) moeders te delen?’

Jullie kletsen ook over onderwerpen die soms nog als taboe beschouwd worden, waarom vind je dat belangrijk? 

‘Er zijn zoveel onderwerpen waar we niet of nauwelijks over praten, zó zonde. We maken bepaalde ervaringen allemaal door, maar dat voelt soms niet zo. Dat kan je heel onzeker maken. Ik denk dat wij vooral willen laten weten: we zijn allemaal mensen, we maken allemaal dingen door die leuk, stom, suf of beschamend zijn. Join the club. De podcast gaat nu over de zwangerschap, maar we hebben het voornemen om daarna lekker door te gaan. Er valt zóveel te bespreken over het moederschap.’

Naast content creator en podcast maker ben je de oprichter van DIEP’R. Waar kwam dit idee vandaan?

‘Als ik met Wouter, vrienden of familie ben, dan hebben we vaak veel diepe gesprekken. Er is ook wel small talk, maar ik vind het nu eenmaal veel interessanter om écht te horen hoe het met iemand gaat. Zelfs bij goede vrienden kan er soms een drempel zijn om uit het niets een diepe vraag te stellen. Bijvoorbeeld wanneer iemand voor het laatste gehuild heeft. Terwijl dat zulke mooie, eerlijke en intieme gesprekken op kan leveren. We mogen best wat kwetsbaarder zijn naar elkaar. Zeker in deze wereld vol social media, waarin we vaak alleen de perfecte plaatjes en de highlights zien. 

Ik wist wel dat er een paar spelletjes bestonden die kunnen helpen bij het stellen van diepe vragen, maar daarvan spraken de vragen en look & feel me vaak niet aan. Zo ontstond het idee om dit zelf te ontwikkelen. Ik ben met mijn manager gaan zitten en we hebben samen alles bedacht en gecreëerd. 

Uiteindelijk willen we dat DIEP’R nog veel meer wordt dan alleen de vraagspellen. We willen nog meer producten gaan ontwikkelen gericht op self awareness en verbinding, met jezelf en met anderen. 

De lancering van DIEP’R vond ik echt spannend. Ik ben gewend om producten of diensten van andere merken te promoten en nu moest ik dit ineens doen met een eigen product. Dat maakt je ook ineens kwetsbaar. Gelukkig gaat het heel erg goed. Als ik een DM krijg waarin iemand me vertelt dat ze DIEP’R samen met haar schoonfamilie heeft gespeeld en voor het eerst samen hebben gehuild, dan voel ik dat écht. Dat soort berichten krijgen op iets wat je zelf hebt gecreëerd is heel bijzonder.’

Heb jij nog een advies voor een andere (aanstaande) moeder? 

‘Allereerst: vergelijk jezelf nooit met andere moeders, want daar word je heel onzeker van. Het slaat ook nergens op, want elke moeder én elk kindje is anders. Iedereen doet een zwangerschap en het moederschap op haar eigen manier, dus laat je niet gek maken. Focus op je eigen gevoel: je weet van binnen hoe het moet en wat juist is. 

Tenslotte: de cliché ‘alles is een fase’ klopt écht? Als je in een week zit waarin er thuis alleen maar wordt gehuild, niet wordt geslapen of gegeten, dan kun je jezelf afvragen of je daar ooit nog uitkomt. Het antwoord? Yes, want alles is een fase. Het gaat weer voorbij. Daar kun je je aan vasthouden en trust me, dat helpt enorm als het moederschap weer eens uitdagend is.’

Meer lezen?
Momtalk: Maartje
Momtalk: Jessica