Momtalk: Zakia

Zakia Picolina werkt als redacteur en presentatrice bij de KRO NCRV. Ze is de moeder van Ella Noor (‘17) en Niya Noor (‘21), de bonusmoeder van Ouafila (‘11) én momenteel in verwachting van een zoontje. “Moeder worden heeft mijn kijk op het leven veranderd. Niets is zwart-wit. Er zijn altijd meer perspectieven. Normaal ben ik best direct in mijn mening, maar ik ben genuanceerder geworden.”

Je hebt een bijzonder weekend achter de rug: jullie kwamen erachter dat je in verwachting bent van een zoontje!

“Klopt! Een geweldige verrassing. Ik had me erop ingesteld dat we een meisje zouden krijgen, als een soort zelfbescherming. Ik hoopte stiekem enorm op een jongen en voelde ook dat er een jongetje in mijn buik groeide, maar wilde de eventuele teleurstelling voorkomen. Het was geweldig om erachter te komen dat er inderdaad een zoontje aankomt.”

Jullie hebben relatief lang gewacht met het ontdekken van het geslacht, had dat een speciale reden?

“Toen ik 13 weken zwanger was deden we een extra echo. Ik had last van bloedingen en wilde weten of het hartje nog klopte. In 2020 heb ik een miskraam gehad en dat maakt zwanger zijn voor mij daarna niet meer zorgeloos. Ik hield er rekening mee dat ze me weer ging vertellen dat er geen kloppend hartje was. Het pakte echter anders uit. Er klopte wel een hartje, maar de echoscopiste zag ook vocht in het buikje van de baby en merkte op dat hij een verdikte nekplooi had. We moesten snel een medische echo regelen om verder onderzoek te doen.

Ik probeerde me sterk te houden, maar het nieuws voelde als een klap in mijn gezicht. Eenmaal buiten begon ik zo hard te huilen. Deze zwangerschap was een verrassing en kwam zoveel sneller dan verwacht. Ik vond het nu al zwaar, hoe kon ik zorgen voor een kindje dat waarschijnlijk heel veel meer nodig zou gaan hebben? Ik was echt in paniek. 

De volgende dag vond de medische echo plaats. Er was inderdaad een verdikte nekplooi te zien, maar al een heel stuk minder dan de echoscopiste de dag ervoor had gemeten. Deze afwijking was opvallend, maar niet direct reden tot paniek. We moesten een NIPT-test doen om een en ander uit te sluiten. Daarna moesten we tien dagen wachten op de uitslag. Die dagen waren vreselijk. Ik zou een brief krijgen als er niks aan de hand was en gebeld worden bij slecht nieuws.

Op Eerste Paasdag ging mijn telefoon. Het was de verloskundige. Ik vond haar te opgewekt klinken om me slecht nieuws te vertellen, maar ging er wel vanuit dat dat haar boodschap zou zijn. Ze vertelde me dat de uitslag goed was en ze het vervelend zou vinden als ik nog langer in spanning zou moeten zitten. Ik was inderdaad opgelucht, maar het zaadje is evengoed gepland. Ik blijf de onzekerheid in mijn hart voelen. Daarom geslacht niet meer zo belangrijk: als ons kindje maar gezond is.”

Deze derde zwangerschap stond niet per se op de planning vertelde je. Hoe kwam je erachter weer in verwachting te zijn?

“Ik was vier maanden geleden bevallen en net begonnen met een nieuwe baan als presentator. Ik interviewde Layla Cremer over haar postpartum behandelingen, waaronder bellybinding. Om een mooi sfeerbeeld te maken kreeg ik de buikband om. Layla vertelde hoe een bellybinding helpt bij het afsluiten van je zwangerschap. Ik merkte hoe ik emotioneel werd. Dat hoorde er volgens haar bij. “Heb je het gevoel dat je de zwangerschap hebt afgesloten?”, vroeg ze. “Nee”, zei ik, “Ik heb het gevoel alsof ik weer een baby in mijn buik heb.” Er werd een foto gemaakt, waarop ik mijn hand op mijn buik leg. Ik voelde me ineens niet goed meer. Ik besloot onderweg naar huis te stoppen bij de Etos voor een zwangerschapstest en een corona-test. De corona-test was negatief. De zwangerschapstest was positief… 

Ik kon mijn ogen niet geloven. Inderdaad, ik was een paar dagen overtijd, maar ik kon toch niet weer zwanger zijn?! Ik begon heel hard te huilen en belde mijn nicht op. Zij was de afgelopen weken bij ons in huis geweest om voor mij te zorgen in mijn kraamperiode. Ze kwam direct naar me toe en nam een Clearblue test mee. 3+ weken zwanger stond er. 

Ik belde mijn moeder en zei: ik heb een groot probleem. Ze wist meteen wat er aan de hand was. Ze gilde het uit van geluk. “Pardon?! Ben je blij?”, riep ik terug. Ze antwoordde: “Dit is toch geweldig nieuws? Maak je geen zorgen, alles komt goed. Als ik moet stoppen met werk om te helpen met de kids dan doe ik dat.” Na dat telefoontje met mijn moeder was bij mij de ergste paniek weg. 

Samen met mijn nicht wachtte ik tot mijn man thuis zou komen. Hij begon te kletsen over werk en ik zei: “Het interesseert me niet wat je zegt, ik heb andere problemen”. Hij schrok: “Wat is er aan hand, welke problemen heb je? Wat kan er zo erg zijn?” Ik vertelde hem over de zwangerschap. “Dat is toch geen probleem?”, zei hij, “Wat een geweldig nieuws!” En daarna nog wat dingen over dicht bij elkaar, gelijk uit de luiers en de wens voor een jongetje. Ik probeerde zijn blijdschap en die van mijn moeder te delen, maar voelde het op dat moment echt nog niet.”

Wanneer veranderde dat?

“Een paar dagen later nam ik voor het eerst de tijd om eens echt stil te staan bij wat ons te wachten stond. Ik besloot voor mezelf op te schrijven wat de komst van dit kindje betekende en hoe ik me daarover voelde. Ik wist dat de wens voor een derde kindje nog wel in mijn hart zat, maar ik had altijd bedacht dat dit pas over een paar jaar zou gebeuren. Nu kwam deze baby onverwacht eerder. Langzaam veranderde mijn stress en spanning in dankbaarheid. Ik besef me hoeveel vrouwen graag een kindje willen krijgen en dit niet kunnen. Ik heb daarnaast een rotsvast vertrouwen in God en geloof dat hij me niks geeft wat ik niet aan kan. Daar haal ik mijn kracht uit.”

Voordat je zelf moeder werd, was je al bonusmoeder zoals je dat zelf noemt. Kun je daar wat over vertellen?

“Mijn man en zijn voormalige vrouw zijn gescheiden toen Ouafila acht maanden oud was. Kort daarna leerde ik hem kennen. Ik was toen net 22. Samir vertelde me direct dat hij een dochter had, maar op dat moment mocht hij haar zelf niet eens zien vanwege hun vechtscheiding. Ik leerde hem dus eerst kennen als man, niet direct als vader. Toen we drie maanden aan het daten waren, stond hij op een dag met de kinderwagen in de winkel waarin ik destijds werkte. Ik weet nog dat alles in mij riep: “Nee, dit wordt hem niet! Dit is echt een vader met een kind!” Ik voelde ook heel sterk dat Ouafila een vader en moeder verdiende die nog samen waren, dus deed er in eerste instantie alles aan om hen weer bij elkaar te krijgen. Dat had geen zin meer.

Het was uiteindelijk mijn moeder die me liet inzien dat bij de liefde ook hoort dat je iemands rugzakje accepteert. Zij ontfermt zich al haar hele leven over andere kinderen en mensen om haar heen. Door haar besefte ik dat een bonusdochter als een prachtig cadeautje is. Ze is biologisch gezien dan wel niet mijn dochter, maar ze is wel het kindje dat mij voor het eerst moeder maakte.”

Een bonusdochter, twee dochters én een zoontje onderweg: zag je zo’n full house vroeger al voor je?

“Eerlijk gezegd helemaal niet. Ik heb nooit een hele sterke kinderwens gehad. Ik kom zelf uit een gezin van zes kinderen en heb het altijd heerlijk gevonden om daar een onderdeel van uit te maken, maar heb nooit gedacht: wat mijn moeder doet, dat wil ik ook. Mijn moeder staat altijd aan, is altijd in de weer. Ze staat echt dienst van haar kinderen en dat wil ik niet. Op heel veel fronten zou ik willen zijn zoals mijn moeder, maar ieder moment van de dag honderd ballen hooghouden hoeft echt niet.

Sterker nog, mijn moeder heeft me juist doen inzien hoe belangrijk het is ook voor jezelf te blijven zorgen. Je bent juist een goede moeder als je ook goed voor jezelf zorgt.  Daarnaast vervul je ook een voorbeeldfunctie. Ik vind het belangrijk om aan de kinderen te laten zien dat je ook voor jezelf mag zorgen, naast de zorg die we leveren aan anderen.”

Hoe krijg jij die tijd voor jezelf geregeld?

“Ik werk twee dagen vanuit huis en twee dagen buitenshuis in loondienst. Mijn eigen onderneming, wedding & event planning, doe ik samen met mijn team in vooral in de avonduren en weekenden. Drie dagen in de week hebben we oppas aan huis en de rest van de week zijn de kinderen oftewel bij mijn ouders of thuis bij mij. Als ik toch weg moet, is er altijd hulp. Normaliter heb ik moeite met hulp vragen, maar als het om de kinderen gaat niet. Ik ben opgevoed met het idee dat je als familie voor elkaar klaarstaat en samen voor de kinderen zorgt. Dat gebeurt bij ons dus ook. Ik ben daar wel heel dankbaar voor, want zulke hulp en ondersteuning is echt niet vanzelfsprekend.”

Heeft moeder worden jou veranderd?

“Zelf moeder worden heeft mijn respect voor mijn ouders nog veel groter gemaakt. Zij maakten meerdere keren een miskraam mee bij kindjes ouder dan drie maanden. Ik heb één keer een miskraam gehad bij tien weken oud en vond dat al ongelofelijk heftig. 

Moeder worden heeft mijn kijk op het leven veranderd. Niets is zwart-wit. Er zijn altijd meer perspectieven. Normaal ben ik best direct in mijn mening, maar ik ben genuanceerde geworden.”

Wat is jullie geheim om het samen goed te houden als geliefden en ouders?

“Voordat we probeerden om zwanger te raken hebben we een heldere afspraak gemaakt: als wij ooit kinderen krijgen, dan doen we het samen. Echt samen. Mijn vader is daarin een voorbeeld. Anders dan sommige generatiegenoten die nog nooit een luier hadden verschoond, speelde hij een actieve rol in het verzorgen van zijn eigen kinderen. Dat wilde ik later ook. Die wens heb ik ook direct tegen Samir uitgesproken. Gelukkig had hij ook een goed voorbeeld vanuit huis.

We zijn gelijkwaardig. Alle zorg- en huishoudelijke taken zijn eerlijk verdeeld. We zijn daarnaast waakzaam voor elkaar en spreken elkaar erop aan als het toch anders loopt. Daarnaast zorgt voldoende me-time momenten ervoor dat alles behapbaar blijft. We zijn vader en moeder, maar ook man en vrouw én Samir en Zakia.”

Heb jij nog een tip of advies voor andere moeders of zwangeren?

“Verlies jezelf niet in het moederschap. Blijf denken aan jezelf en aan je partner. Je bent echt goed genoeg als moeder.”

Meer lezen?
Momtalk: Marlieke
Momtalk: Mary-Anne
Hierover wordt er thuis het meeste discussie gevoerd als (nieuwe) ouders
Traditionele rolverdeling in gezinnen leidt tot inkomensdaling van moeders