© 2024 // How About Mom
Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen. Deze week deelt Annabelle haar verhaal. “Vier uur later werd ik wakker op de IC, zonder man en zonder baby.”
“Waar zal en waar moet ik beginnen? Laat ik beginnen met mijzelf voor te stellen. Ik ben Annabelle (30 jaar) en ik ben getrouwd met Jeffrey (35 jaar) en moeder van twee lieve dochtertjes. Myla van 4 jaar (’18) en Freya van bijna 5 maanden (’22). Van beide meisjes ben ik vaginaal bevallen, maar beide bevallingen waren heel anders. Eindelijk heb ik mijn verhaal op papier kunnen zetten.”
“Tijdens mijn zwangerschap van Myla heb ik mij ingelezen hoe je op een relaxte, gecontroleerde en fijne manier kon bevallen. Zo zorgde ik onder andere voor een playlist met een soort yoga muziek. Deze playlist heeft van het begin tot het eind aangestaan.”
“Op 27 april rond het middag uur begin ik weeën te voelen. Ze waren nog erg onregelmatig. Samen met mijn partner heb ik die dag veel gelopen om de ontsluiting verder te helpen. Uiteindelijk zijn wij die avond gewoon naar bed gegaan en heb ik nog wat kunnen slapen. Om 2.30 uur op 28 april voelde ik dat mijn vliezen braken en ben ik gaan douchen. De weeën kwamen hierna al snel regelmatig en werden krachtiger. We kwamen die ochtend om 10.30 uur in het ziekenhuis aan. Ik bleek 6 cm ontsluiting te hebben. Toch wat teleurgesteld zette ik door en probeerde rustig de weeën verder op te vangen. Toen om 14.00 uur bleek dat ik nog steeds 6 cm ontsluiting had, werd besloten om met weeën stimulerende medicatie te starten. Daarom werd ik overgedragen aan de verloskundige van het ziekenhuis. Een mega weeënstorm volgde en ik belandde in mijn eigen bubbel. Plots voelde ik dat ik persdrang kreeg en om 16.30 uur mocht ik starten met persen. Na 45 minuten werd onze prachtige dochter Myla geboren. Alles zat er op en er aan en het voelde alsof wij de hele wereld aan konden. Wat was ze mooi en wat liet zij goed van zich horen.”
“Mijn placenta liet even op zich wachten, maar ook die volgde op een gegeven moment. Er ontbraken nog wel wat stukjes, maar dat was op dat moment niet de grootste zorg. Ik begon bloed te verliezen en de verpleegkundige vroeg of ik even mijn billen wilde optillen zodat er een nieuw matje neergelegd kon worden. Al snel voelde ik zelf ook dat mijn benen warm werden en kwam er een gynaecoloog en later nog een aantal mensen binnen gerend. De gynaecoloog begon op mijn buik rondjes te masseren. Ik kan je vertellen, dat gun je je ergste vijand niet… Dat doet namelijk erg veel zeer. Hiermee hoopten ze dat het bloeden zou stoppen, omdat mijn baarmoeder zich niet samentrok. Ik had eigenlijk dus een grote wond ter grote van de placenta in mijn buik.”
“Myla werd van mijn borst gehaald en in haar bedje gelegd en ik voelde hoe ik zwak en bleek werd. Met mijn laatste kracht zei ik tegen Jeffrey dat hij zijn shirt uit moest doen en Myla op zijn blote borst moest leggen. Wij hadden namelijk met elkaar afgesproken dat Jeffrey bij Myla zou blijven, zodra er met mij iets zou gebeuren. Met spoed moest ik naar de OK. Jeffrey en Myla zou ik na een minuut of 20-30 weer zien. Wat er daarna gebeurde weet ik niet zo goed, ik heb dit allemaal in een roes meegemaakt. Er was ernstige spoed en ik werd zo snel als kon in slaap gebracht.”
“Uiteindelijk werd ik na ruim 4 uur (!) wakker op de IC, zonder partner en zonder baby. Maar wel aan de toeters en bellen en met een man die een infuus in mijn bovenarm probeerde te prikken. Door het vele bloedverlies lukte het niet om een ader te vinden en was het alleen met veel moeite en met een echo mogelijk om mijn ader te vinden.”
:Gelukkig kwam Jeffrey al snel met Myla en mijn ouders naar mij toe. Wat was dit emotioneel. Dit was alles behalve wat ik mij had voorgesteld van een bevalling. Je bereid je namelijk niet voor op het ergste en dit was voor mij toch wel een hel waar ik door ben gegaan. Ik bleek 4 liter bloed kwijt te zijn geraakt. Het besef dat ik zo’n ernstige fluxus had, kreeg ik pas toen ik het op papier zag staan. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik was blij dat ik er nog was, dat wij in het ziekenhuis waren, want wat was er gebeurd als ik thuis was bevallen? Had ik hier dan nog gezeten? Ik had erg veel vragen en was het vertrouwen in mijn lichaam totaal verloren.”
“Mijn wens was om borstvoeding te geven en ik heb alles op alles gezet om dit te laten slagen, hoewel ik wist dat het erg moeilijk kon worden na een extreme fluxus. Wat was ik blij toen dit lukte. Myla en ik bleken een goed team te zijn, want ik heb haar uiteindelijk ruim 2,5 jaar met de borst kunnen voeden.”
“Al snel bleek ik na de bevalling mijn verhaal niet te kunnen delen. Met mijn partner had ik het er wel soms een beetje over, maar het was voor ons beide een traumatische ervaring en we verwerkten ons verdriet en angsten op een andere manier. Zelfs met mijn moeder lukte het niet om mijn bevallingsverhaal te delen. Ze vroeg er vaak naar, maar ik probeerde er altijd omheen te praten, omdat het mij gewoon niet lukte om hier over te praten. Als ik terugdacht aan de bevalling voelde ik angst, tranen en een benauwd gevoel. Zolang ik maar zei dat alles goed ging, was het oké. Totdat ik echt niet goed in mijn vel kwam te zitten en de angst van de bevalling groter en groter werd. Helemaal als mensen vroegen wanneer er een tweede kindje zou komen. ‘Want hoe leuk is een broertje of zusje voor Myla?!’ zeiden ze dan.”
“Deze vraag benauwde mij. Wilde ik wel een tweede kindje? Ja, de wens is er altijd geweest, maar ik wilde deze gevoelens en die angst van de bevalling niet nogmaals ervaren. Ik had geen idee of en hoe ik daar dan ooit weer uit zou komen. Ook bij Jeffrey waren er twijfels, want hij heeft vier enorm spannende uren gehad toen ik op de OK was. Hij voelde de grond letterlijk onder zich vandaan zakken, hij dacht namelijk dat hij de kleine Myla alleen op zou moeten voeden.”
“In mijn dagelijks handelen kon ik niet meerdere dingen tegelijk, ik werd onrustig en herkende mezelf totaal niet meer terug. Ik leek wel een heel ander persoon. Ik was ongelukkig en bleef soms tot 12 uur in mijn bed liggen. Een newborn slaapt gelukkig veel en kun je gewoon weer terug in bed leggen na de voeding.”
“Na een paar afspraken met de praktijkondersteuner van de huisarts vroeg ik of ik doorgestuurd kon worden naar een psycholoog. Ik had goede verhalen gehoord van mensen die trauma verwerking hadden gehad. Bij de psycholoog bleek ik PTSS te hebben, dat vond ik heftig, want ik dacht dat alleen veteranen hier last van hadden.”
“Om het trauma van de bevalling te verwerken, heb ik een aantal behandeling EMDR gehad. De scherpe randjes van de nare ervaringen die ik heb ervaren tijdens en na de bevalling raakte ik kwijt. Het lukte mij na verloop van tijd om wat gemakkelijker over de bevalling te praten. Eerst met mijn moeder en vader en later kon ik er ook gemakkelijker over praten als mensen er naar vroegen.”
“Toen Myla een jaar was voelde ik mijzelf langzaam weer mezelf worden en kon ik meer gaan genieten van mezelf als moeder. Ik kan tot de dag van vandaag niet te veel dingen tegelijk doen en raak snel het overzicht kwijt als ik geen geheugensteuntjes gebruik. Doordat ik mij hiervan bewust ben en het geaccepteerd heb, belemmert mij dat niet in mijn dagelijkse leven.”
“Na vele gesprekken en onze wensen naar elkaar te hebben uitgesproken, besloten Jeffrey en ik dat wij graag nog een tweede kindje wilden. Dit hadden wij besloten toen Myla een jaar of twee was. Eerst wilden wij nog graag trouwen, maar Corona gooide roet in het eten waardoor onze bruiloft en onze kinderwens uitgesteld moest worden.”
“Voordat ik zwanger werd hebben wij een gesprek gehad met de gynaecoloog en is er een plan opgesteld met preventieve stappen om te nemen mocht ik nog een keer gaan bevallen. Uiteindelijk trouwden wij op 22 mei 2021 en de maand er na had ik al een positieve zwangerschapstest. Dit kleintje wilde heel graag ons gezin compleet maken.”
“Na een goede zwangerschap en hele fijne begeleiding van mijn gynaecoloog, ben ik uiteindelijk met 40 weken en 5 dagen ingeleid. De gynaecoloog had mij op 22 februari gestript, waar wel wat weeënactiviteit op volgde, maar wat niet voldoende doorzette. Op 23 februari zijn om 10.30 uur mijn vliezen door de klinisch verloskundige gebroken en is direct gestart met wee stimulerende middelen. Dit werd elke 20 minuten omhoog gezet. Al snel pakte mijn lichaam het goed op en kreeg ik een weeënstorm. De ontsluiting vorderde vlot en toen ik even onder de douche zat en mijn ontsluiting gecheckt werd bleek de ontsluiting snel te gaan. Ik wilde alles behalve onder de douche bevallen dus verplaatsen we weer naar het bed waar ik nog een wee of drie heb opgevangen. Daarna kreeg ik persdrang. Mijn ontsluiting bleek volledig en na twee persweeën werd ons tweede dochtertje Freya om 14.04 uur geboren. Direct na haar geboorte kreeg ik een dubbele shot oxytocine via het infuus en kreeg mijn lichaam 10 minuten om de placenta los te laten.”
“Als de placenta er na 10 minuten niet zou zijn, dan zou deze er in de OK uitgehaald worden. Ondertussen probeerde ik Freya aan de borst aan te leggen, zodat mijn lichaam ook natuurlijke oxytocine aan zou maken. Gelukkig kwam de placenta al snel uit zichzelf en bleek mijn baarmoeder zich direct samen te trekken, waardoor ik minimaal bloedverlies had. Toen alles oké bleek met Freya en de placenta en mijn buik gecheckt was, werd ik voor 4 uur lang aangesloten op een 50 ml oxytocine infuus. Dit was een preventief middel om het eventuele vele bloedverlies te voorkomen.”
“De verloskundige en verpleegkundige lieten ons alleen en het gouden uurtje kon beginnen. Hoe spannend dat ook voelde, zo fijn was het ook. Genieten met zijn drieën dat de bevalling goed gegaan was en dat wij bij elkaar konden blijven. Wauw, wat hadden wij daar op gehoopt! Toen het infuus leeg was, kon ik douchen en mochten wij naar huis.”
“Ons gezin is compleet met twee lieve meisjes. Hoewel mijn beide dochters in hetzelfde ziekenhuis en in dezelfde verloskamer geboren zijn, ben ik heel blij dat de tweede bevalling een hele andere ervaring voor ons was.”
Meer lezen?
Mijn bevalverhaal: “Twee keer een keizersnede: twee compleet andere ervaringen”
Dana had last van extreem bloedverlies tijdens bevalling: ‘Pas achteraf besefte ik dat het menens was’
Zo verloopt een tweede bevalling: moeders delen hun ervaring
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom