Momtalk: Frederique

Toen we Frederique Bos (’88) – copywriter en marketeer – in 2021 voor het eerst spraken, was ze 28 weken zwanger van haar eerste kindje. Nu, twee jaar later, is ze moeder van Pippa (augustus ’21) en Wolf (maart ’23). Had ze bij haar tweede zwangerschap opnieuw last van extreme misselijkheid (HG)? Hoe vindt ze de overgang van één naar twee kindjes? En is het moederschap wat ze ervan had verwacht? Voor deze Momtalk vragen we Frederique opnieuw het hemd van het lijf.

Twee jaar geleden was je nog geen moeder, nu heb je twee kinderen. Had je dat ooit verwacht?

‘Vooral heel erg gehoopt. Als het ons gegeven zou zijn, wilden we niet al te lang na Pippa opnieuw voor een kindje gaan. Na een pittige zwangerschap van Pippa, wist ik dat me dit een tweede zwangerschap nog een keer zou kunnen gebeuren. Ik wist ook dat ik er alsmaar meer tegenop zou gaan zien als ik langer zou wachten, en ook leek het ons leuk als het leeftijdsverschil tussen de kindjes niet heel groot zou zijn. Een maand of twee nadat ik weer begon met het doen van een regelmatige ovulatietest, raakte ik in verwachting. Ik was toen net een maandje gestopt met de borstvoeding, bij nader inzien had ik iets langer weer ‘hormoonvrij’ willen zijn, maar het heeft zo moeten zijn. We waren dolgelukkig met de positieve test.’

Tijdens de zwangerschap van Pippa had je last van extreme misselijkheid, ook wel hyperemesis gravidarum (HG). Hoe heb je de zwangerschap van Wolf ervaren?  

‘Pfoe, die vond ik eigenlijk nog pittiger dan die van Pippa. Ik voelde me wederom extreem misselijk en was tot ongeveer 18 weken volledig uit de roulatie. Die weken ben ik vooral bezig geweest met zo min mogelijk overgeven en me heel schuldig voelen tegenover m’n dochter. Werken ging niet meer, überhaupt naar buiten gaan ging niet meer. Mijn aandeel in de zorg over Pippa moest ik geheel uit handen geven. Er zijn dagen geweest dat ik haar niet eens een kus kon geven, dat kostte al teveel energie (waardoor ik weer overgaf). Door de hyperemesis gravidarum raakte ik steeds meer verwijderd van wat er in het gezin gebeurde. Logischerwijs trok Pippa daardoor ook minder naar mij toe en meer naar mijn man. Dat was heel confronterend en voedde mijn schuldgevoel enorm. 

Hoewel ik me er dus op had ingesteld dat ik deze zwangerschap weer misselijk zou kunnen worden, had ik toch stiekem gehoopt dat ik de dans deze keer een beetje zou ontspringen. Toen de misselijkheid bij week 5 begon, ben ik direct met medicatie begonnen en stelde ik me erop in dat het, net als bij mijn zwangerschap van Pippa, weleens tot week 18 zou kunnen aanhouden. Dat bleek ook precies te kloppen. Echter wist ik natuurlijk niet dat ik daarna iets nieuws voor mijn kiezen zou krijgen, wat ik niet had gehad tijdens mijn eerste zwangerschap.’’ 

Wat was dit dan, kun je daar iets over vertellen?  

‘Net toen ik over de helft was van mijn zwangerschap van Wolf, kreeg ik last van een nogal drukkend gevoel ‘down under’. Ik weet nog dat ik het eerst beschreef als een ‘zware vagina’, maar later werd het een ‘zwaar onderstel’, omdat het zich uitbreidde naar mijn anus. Ik moet zeggen dat dat best een flinke domper is geweest. Ik weet nog goed dat ik – nadat de misselijkheid over was – ontzettend heb genoten van de zwangerschap van Pippa. Bij de zwangerschap van Wolf werd dat helaas overschaduwd door de bekkenproblemen en een baarmoederverzakking. De druk op m’n onderstel werd gaandeweg de zwangerschap zo heftig dat ik uiteindelijk voor binnen en voor buiten een rolstoel hier had staan. Ik heb me heel ellendig en onbegrepen gevoeld. Over bekkenproblemen praat je nog wel met de mensen om je heen, maar over spataderen op je vagina en die aambeien na de bevalling, ja, daarover heb je het niet zo snel met je omgeving.’

Je zwangerschappen zijn erg pittig geweest. Hoe kijk je terug op de bevallingen?

‘Gelukkig echt heel positief. Zeker bij Wolf keek ik heel erg uit naar de bevalling, omdat ik dan hoopte dat de bekkenpijn over zou zijn. Het voelde of ik dan verlost zou worden van de ongemakken die ik tijdens de zwangerschap ervaarde. Ik heb twee prachtige thuisbevallingen gehad en dat is ook wel heel fijn geweest voor de verwerking. Hoe pittig m’n zwangerschappen ook zijn geweest, dat ik twee gezonde kinderen ter wereld heb gezet doet dat wel echt vergeten. Vooral bij de bevalling van Wolf voelde ik me zo krachtig. Mijn man en ik waren echt een team. Het moment dat zijn hoofdje al geboren was maar zijn romp nog moest volgen, keek hij ons vanuit het water aan. Dat moment zal ik nooit vergeten. De pijn, maar ook de adrenaline. Het is zo overweldigend, dikke tranen van de pijn over mijn wangen, maar toch voelde ik me zo sterk. Ik moest nog wachten op de volgende perswee en bam, toen was hij geboren en nam ik hem in mijn armen. ‘Wolf, ik hou zoveel van je’, was het eerste wat ik tegen hem zei.’ 

Inmiddels ben je nu moeder van twee kinderen. Hoe vind je die overgang?

‘Ha, die vraag heb ik mezelf ook weleens gesteld. Om eerlijk te zijn staat het leven vanaf dat je moeder bent in het teken van een kind. Dus dat er nu een tweede kindje bij is, vind ik minder heftig dan de overgang van nul naar een. Ik weet wat ik ongeveer kan verwachten en dat is wel heel prettig. Dat zorgt voor een stukje rust, die ik bij Pippa minder ervaarde.

Het enige wat ik pittig vind aan de overgang is dat ik nu mijn liefde en aandacht moet verdelen. Dat is precies waarvoor al mijn vriendinnen me al hadden gewaarschuwd. Hoewel Pippa super lief reageerde op de komst van haar broertje en nu al alles met hem deelt, vind ik dat schipperen tussen beiden wel heel uitdagend. Ik probeer het zo goed mogelijk te doen, maar het gaat gewoon niet altijd. Dan voel ik me schuldig als ik Wolf de borst geef en Pippa ook mijn volledige aandacht nodig heeft. Pippa is ook nog maar 1,5 jaar oud en eigenlijk ook nog ‘mijn baby’.’  

Jij en je man zijn nu ruim twee jaar ouders. Is jullie relatie verandert? 

‘Hmm, ja ik denk dat dat niet te voorkomen is. Waar onze relatie voordat we kinderen kregen in het teken stond van ons, staat het nu vooral in het teken van Pippa en Wolf. Dat resulteert er natuurlijk in dat we minder tijd hebben voor elkaar, maar de momenten die we samen kunnen hebben, grijpen we ook wel aan hoor. Nou is het ook zo dat we beiden niet heel veel behoefte hebben om veel voor onszelf te doen. Als we aan het werk zijn in de tuin, en de kinderen zijn erbij, genieten we daar ook echt ontzettend van. Kleine onderonsjes zijn al veel waard in deze tijd. Af en toe die lange knuffel. Die mis ik vooral en daar vraag ik de laatste tijd ook weer meer om. 

Daarnaast denk ik – en dat geldt in ieder geval voor ons – dat je relatie ook heel sterk wordt met de komst van kinderen. Het is echt de ultieme test en wij doorstaan die iedere dag goed. Ik merk alleen wel dat we elkaar soms wel even moeten motiveren. Als ik dan zie dat mijn man er even doorheen zit, ondersteun ik hem en neem ik het van hem over, en vice versa. Het is niet altijd makkelijk, we zijn met vlagen echt doodmoe, maar uiteindelijk hebben we beiden dezelfde droom: dat onze kinderen gelukkig en in liefde opgroeien. Daar doen we onze uiterste best voor.’

Je geeft net al aan dat als je moeder bent, je leven grotendeels in het teken staat van de kinderen. Lukt het je tijd voor jezelf in te plannen?

‘Dat vind ik heel lastig. Ik ben sowieso iemand die nogal kan doorslaan in het zorgen voor een ander en kan mezelf nog weleens wegcijferen. Dat is een valkuil waar ik me wel bewust van ben. Ik weet dat ik ervan kan genieten om even een momentje alleen te zijn, maar als mijn man dan in huis met Pippa een hut aan het bouwen is, dan wil ik daar gewoon bij zijn. Het is te leuk om het te missen. Tegelijkertijd weet ik dat die momentjes voor jezelf, ook al is het maar even alleen – met de nadruk op alleen! – plassen, echt zo nodig hebt om op te laden.

Tijd voor jezelf inplannen vind ik trouwens nog extra uitdagend nu ik nog borstvoeding geef. Soms vraag ik me weleens af: ‘Wil ik hiermee doorgaan?’ Het vraagt heel veel van mijn lichaam en geest. Toen ik bij Pippa na negen maanden stopte met de borstvoeding, besefte ik me dat ik me toen pas weer echt mezelf heb gevoeld. En dat is natuurlijk ook een vorm van tijd voor jezelf nemen.’

Toen we je in 2021 spraken, zei je dat je het meeste uitkeek naar het zijn van een gezin. Is het moederschap wat je ervan had verwacht? 

‘Een gezin vormen is inderdaad echt prachtig, dus wat dat betreft snap ik dat ik destijds heb gezegd dat ik daar zo naar uitkeek. Wel denk ik dat ik het wat heb geromantiseerd. Ik zag mezelf vooral met de kindjes leuke dingen doen, knuffelen, maar puntje bij paaltje is het ook best een hele organisatie. Een groot deel van de tijd ben ik bezig met opruimen, afstemmen en coördineren. Dat het moederschap ook zoveel praktisch ‘geregel’ is, dat had ik niet verwacht. 

Wat ik wel heel mooi vind om te merken is dat die pittige kant aan het moederschap ook heel snel weer vervaagt. Als ik nu foto’s zie van dat ik zwanger ben, denk ik niet: ‘Oh wat vreselijk’, maar besef ik me vooral hoe mooi het is om moeder te worden en te zijn. Je onthoudt vooral die prachtige en bijzondere momenten en die overstijgen natuurlijk ook echt de dagen dat je je afvraagt hoe je er doorheen komt. 

Als je een advies zou mogen geven aan een (aanstaande) moeder, hoe zou die dan luiden?

‘Vooral denk ik dat het oké is om los te laten. Trek je niet te veel aan van wat een ander doet of zegt en volg je eigen gevoel. Ik heb geleerd om mezelf af te vragen: ‘Wat heeft mijn kindje nu nodig?’ Daardoor lukt het me veel beter om andere dingen los te laten. Die ene onbeantwoorde mail of de vaatwasser die uitgeruimd moet worden, dat alles komt later wel. Uiteindelijk is je kindje je grootste prioriteit en denk ik altijd maar: ‘Zolang ik liefde en aandacht geef, komt alles goed. De rest laat ik los, de rest is bijzaak.’

Meer lezen?
Momtalk: Carolina
Momtalk: Romy
Momtalk: Iris