© 2024 // How About Mom
Kimberly Mutzers (29) is de eigenaresse van Newborn Fit Mama, een afval- en sportprogramma en community gericht op afvallen en fit worden voor moeders. Ze is zelf mama van zoon Ramos (3) en tweeling Bobby en Charly (8 maanden).
“Absoluut, het blijft een moment waarop je stilstaat bij wat er allemaal is gebeurt. Ik was snel zwanger van Ramos en had een fijne zwangerschap. Ik voelde me niet altijd top fit, ik was veel moe en duizelig, maar ik genoot er wel van. Een dag voor de uitgerekende datum beviel ik in het ziekenhuis waar ik graag naartoe wilde. De kraamtijd was een roze wolk, het was liefde op het eerste gezicht op onze baby. Ik had lichamelijk weinig schade en kon vooral ontzettend genieten van die bijzondere en liefdevolle periode. Zeker nu ik weet hoe totaal anders een zwangerschap, bevalling en kraamweek kunnen lopen, koester ik deze herinneringen.
Mijn tweede zwangerschap was een beetje een verrassing. We stonden er voor open, maar waren er nog niet heel actief mee bezig. Als je geen anticonceptie gebruikt en alleen goed oplet wanneer je vruchtbare dagen zijn, dan weet je dat er ook een kans is dat je toch onverwacht zwanger kan worden. Dat die ene keer niet goed opletten je direct een tweeling oplevert, dat was een hele mooie verrassing! Ik weet nog dat ik op de bank lag omdat ik me heel moe en grieperig voelde. Ik lag na te denken over een feestje waar ik die avond naartoe ging, waar gerookt zou worden. Dat idee stond me zo tegen. Ineens viel het kwartje: ik zou toch niet zwanger zijn? Een positieve zwangerschapstest bevestigde dat vermoeden.
Dit bericht bekijken op Instagram
Bij zeven weken krijg je een inwendige echo. De verloskundige zag een baby’tje met een kloppend hartje, dus dat zag er goed uit. Toen ze de camera een stukje opschoof, zagen we ineens dat er aan de andere kant nog een baby’tje zat. We schrokken ons alledrie kapot! Een twee-eiige tweeling zie je direct, maar een eeneiige tweeling is lastiger te zien. Alsof de schok van twee kindjes niet genoeg was, zaten we direct in spanning over de toestand van de baby’s. Het was niet direct duidelijk of de baby’s in één vruchtzak zaten en een placenta deelden, iets wat een grote kans op complicaties geeft. Bij de twaalf weken echo hoorden we dat ze gelukkig ieder een eigen vruchtzak en placenta hebben. Vanaf toen moesten we iedere twee weken op controle in het ziekenhuis. Dat heeft impact op je dagelijkse leven, maar het gaf me ook rust. Je hoort zoveel nare verhalen over vroeggeboorte, bloedtransfusies of groeiachterstand, die tweewekelijkse echo bevestigde iedere keer dat het goed met onze meisjes ging.
Ik voelde me veel beter dan tijdens mijn zwangerschap van Ramos destijds. Ik denk dat de hoge ijzerdosering die ik kreeg vanwege de tweeling in mijn buik ervoor zorgde dat ik me minder vermoeid en duizelig voelde. Wel merkte ik al bij 22 weken dat het lichamelijk veel zwaarder is om een tweeling te dragen. De meisjes deden het gelukkig goed en groeiden bij iedere echo verder door.
Mijn gynaecoloog, met wie ik door al die bezoeken een goede band had opgebouwd, liet weten optimistisch te zijn. Ze zei: ik ga je de volgende keer wel meer vertellen over inleiden, want we willen de baby’s in ieder geval met 36 of 37 weken laten komen, maar ik heb er vertrouwen in dat je ze tot die tijd gaat dragen. Met dat nieuws ging ik naar huis, het Paasweekend in. Ik was opgelucht en deelde het ook met mijn familie.
De dag na Pasen had ik ineens last van harde buiken, ik was op dat moment 29 weken en 6 dagen zwanger. Ik had die ochtend nog een webinar gegeven voor Newborn Fit Mama, maar kreeg daarna steeds meer buikpijn. Ik ging op bed liggen om de pijn wat te laten zakken, maar het werd eigenlijk alleen maar erger. Toen ik naar het toilet ging zag ik dat ik aan het bloeden was. Binnen vijf minuten zaten we in de auto naar het ziekenhuis, ik wist dat het niet goed was. Er werden allerlei onderzoeken uitgevoerd om te bepalen wat er aan de hand was. Dit wordt een vroeggeboorte, concludeerde de gynaecoloog.
Omdat de baby’s nog geen 32 weken oud waren, werden we overgeplaatst naar Veldhoven, een academisch ziekenhuis met een speciale intensive care voor baby’s. Met een ambulance werden we naar Veldhoven gereden. Ik kreeg een infuus met longrijpers – zodat de longen van de baby’s verder konden groeien – en ik kreeg magnesium toegediend. Het was heel heftig en plotseling. Inmiddels weet ik dat er kindjes zijn die nog vroeger worden geboren, maar op dat moment maakte ik me alleen maar verschrikkelijk veel zorgen. Toen we in Veldhoven waren bleek mijn baarmoedermond volledig verweekt. Ik kreeg medicatie toegediend om de bevalling te remmen. Dat lukte nog zes dagen. Op zaterdag leek het wat rustiger en kon ik voorzichtig weer wat gaan lopen. Dat ging een dag goed, maar op zondag kon ik geen stap meer zetten zonder een harde buik te krijgen. Op maandagochtend bleek ik ineens al zes centimeter ontsluiting te hebben, ik kon nog net een ruggenprik toegediend krijgen.
Ik had gehoopt op een vaginale bevalling, vooral omdat dit voor premature baby’s wordt aangeraden. Het veroorzaakt een stressreactie waardoor ze beter gaan ademenen. Toen ik tien centimeter ontsluiting had, bleek ineens dat Charly dubbel gevouwen naar beneden was gezakt en met handen en voeten naar de uitgang lag. Ik werd met spoed naar de OK gebracht voor een keizersnede. Maandagavond werden onze dochters geboren. Er stond een enorm medisch team klaar met twaalf artsen en verpleegkundigen, zes voor iedere baby. Ik heb Charly eventjes gezien, bij Bobby ging dat al niet meer want ik was veel te ziek. De stress, alle medicatie van de afgelopen week en die ruggenprik zorgden ervoor dat ik bleef overgeven. Ik kreeg er niet veel van mee.
Dit bericht bekijken op Instagram
Er was geen sprake van een kraamtijd. Na 2,5 dag moesten we weg van de afdeling omdat het te vol was in het ziekenhuis. We kregen een plekje in het Roland McDonald huis naast het ziekenhuis. Iedere ochtend, middag en avond reed Eddy me naar de NICU – de baby intensive care – om bij Bobby en Charly te zijn. Na twee weken NICU werden onze dochters overgeplaatst naar het ziekenhuis in Tilburg, dat was in ieder geval dichter bij huis. Daar hebben de meisjes nog acht weken doorgebracht. Ramos was bij mijn ouders en kwam af en toe langs, maar hij snapte er niets van. Dat vond ik heel lastig. Zijn hele thuissituatie was veranderd. Toen we na tien weken weer allebei thuis waren, waren er ook ineens twee mini baby’s bijgekomen.
Die eerste paar weken zit je er middenin, het zorgen voor je baby’s is alles waar je mee bezig bent. Het ziekenhuis was mijn leven. Maar als dat is afgerond moet je weer verder. Ik heb veel gedeeld op sociale media, dat voelde als een uitlaatklep om te vertellen en te verwerken. Maar ook dat gaat voorbij. Mensen zien dat het normale leven weer doorgaat en gaan er daardoor vanuit dat het weer goed met je gaat. Dat is enerzijds goed, maar is in realiteit natuurlijk niet zo. Het is een ingrijpende gebeurtenis waarbij je je niet alleen zorgen maakt over hoe de meisjes zich gaan ontwikkelen, maar ook verdrietig bent om het missen van zoveel eerste keren. Je voelt nog niet direct die overweldigende liefde, omdat het bindingsproces met je kindjes een knauw heeft opgelopen.
Ik ga sinds een paar maanden naar een psycholoog. Het voelde fijn om bij de psycholoog het hele verhaal van mijn kant te vertellen, ook om ervoor te zorgen dat het niet naar de achtergrond verdwijnt. Met Eddy kan ik er altijd over praten, maar het was ook waardevol om een keer met een onafhankelijk iemand te praten.
Eddy ging vrij snel nadat we met Charly en Bobby uit het ziekenhuis waren weer aan het werk. We hebben beide een eigen bedrijf, dus na al die weken verlof was het nodig om weer door te gaan. Toen stond ik er alleen voor met drie kids. Ik zit er nu lekker in, maar een tweeling is echt anders dan één baby.
Ik vind dit wel een fijne fase: de tweeling kruipt en loopt nog niet, maar doet al wel met minder voedingen. Voor nu is het dus best relaxt, maar je weet dat er ieder moment weer nieuwe uitdagingen op je pad kunnen komen. Ramos is gelukkig dol op zijn zusjes, hij vindt ze helemaal geweldig. Hij hangt de clown voor ze uit, zodat zij schaterend in hun stoeltjes zitten. Ik moet er altijd alert op zijn dat ik mijn aandacht goed verdeel over de drie kindjes. Genoeg aandacht voor Ramos en voor de meisjes allebei apart. Ik doe dit zo goed en kwaad als het kan. Meer kan ik niet doen, ik heb niet alle tijd.
Dit bericht bekijken op Instagram
Mijn werk is een uitlaatklep, ik vind het heel erg leuk. Ik kan me voorstellen dat als je een jong gezin combineert met een baan die je niet leuk vindt, het veel zwaarder is. Mijn vrije tijd is niet meer zoals vroeger, het is eigenlijk altijd kiezen of delen en prioriteiten stellen. Sport is voor mij wel een prioriteit, altijd al geweest. Ik zorg dat ik drie keer in de week kan sporten. Rustig een kopje thee lezen met een boek erbij doe ik dan weer minder vaak, in de praktijk ga ik sneller even werken. Om de zoveel tijd gaan Eddy en ik samen iets doen. Lunchen onder werktijd zodat we geen oppas hoeven te regelen of samen een avondje uit. Wij genieten inmiddels net zo hard van samen op de bank met een glaasje wijn na een drukke dag. Dat soort momentjes zijn er namelijk nog genoeg. We weten allebei dat dit een fase is, een van de drukte periodes van ons leven.
Sta vaak genoeg stil bij de mooie dingen in je leven. In de drukte en hectiek van de dag doe je zoveel dingen die je moet doen, maar sta je er ook wel genoeg bij stil wat een bijzondere dingen er gebeuren in je leven met kinderen? Zet af en toe eens een stapje terug en kijk eens naar wat je hebt.
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom